فرهنگ شریف

شریف،فرهنگ (تو ۱۳۱۱ ش) وی نوازندۀ تار و یكی از سه نفر تارنواز بزرگ برنامۀ گل‌ها در كنار جلیل شهناز و لطف‌الله مجد است. او در خانواده‌ای فرهنگی متولد شد و تا نوجوانی نزد سه استاد بزرگ تارنوازی كلاسیك ایرانی (علی‌اكبر شهنازی، عبدالحسین شهنازی و مرتضی نی‌داوود) آموزش دید. وی از سال  ۱۳۳۴ ش به رادیو و برنامۀ گل‌ها راه پیدا كرد و استعداد او از جوانی برایش شهرت به ارمغان آورد. فرهنگ شریف از نوازندگان بسیار محبوب در موسیقی ایرانی است كه با تكنیك خاص، قریحۀ بداهه‌پردازی و فضای نوازندگی‌اش، مورد توجه هزاران نفر از دوستداران این موسیقی (از ایرانی تا غیرایرانی) بوده و در تمام دورۀ بیست‌وسه سالۀ گل‌ها، حضور مستمر داشته است. شریف و گل‌ها در به شهرت رسیدن یکدیگر مؤثر بوده‌اند. شهرت فرهنگ شریف به‌خاطر استعداد فوق‌العاده‌ای در بداهه‌پردازی اوست و در آهنگسازی نیز فعالیت مختصری داشته است. او با توجه به آموزش‌های دورۀ نوجوانی و نیز با توجه به نوازندگی دوستان هنرمندش، پرویز یاحقی و حبیب‌الله بدیعی، تكنیكی در تارنوازی به وجود آورد كه از تكنیك بیان ویولون، تأثیرپذیری آشكاری را نشان می‌داد. او نوازنده‌ای است كه صدای سازش، كاراكتری فیمابین ساز مضرابی (تار) و سازكششی (ویولون) را ارائه داد. شریف به خاطر محدودیت فضای کار موسیقی در ایران بعد از انقلاب، از سال ۱۳۵۸ش به بعد در امریكا بسر برد. از حدود سال‌های ۱۳۷۸-۱۳۸۹ ش كه به ایران برگشته، در نوازندگی و تدریس فعالیت داشته و در زمینۀ صدادهی‌های ناشناختۀ تار و كوك‌های مخصوص نیز كشفیات خاص خود را داشته است. از سی‌دی‌های منتشر شده‌اش می‌توان «زمرد» (تهران، آوای باربد، ۱۳۸۴ ش) و همچنین کتاب ده قطعه برای تار و سه تار (تهران، چنگ، ۱۳۸۰ش) را باید نام برد.