لطفی، محمدرضا

لطفی، محمدرضا (تو ۱۳۲۵ ش) وی نوازندۀ تار و سه‌تار (و آشنا به نوازندگی دیگر سازهای ایرانی) است. لطفی آهنگساز، معلم، ردیف‌دان، مؤسس گروه‌ها و آكادمی‌های مشهور آموزش موسیقی كلاسیك ایرانی (از ۱۳۵۲- ۱۳۸۹) و یكی از مطرح‌ترین آهنگسازانی است كه در سنین جوانی، به برنامۀ گل‌های تازه پیوست. خانوادۀ او اهل موسیقی بودند و وی در نوجوانی از محضر استادان بزرگی چون علی‌اكبر شهنازی و نورعلی برومند و سعید هرمزی و عبدالله دوامی استفاده كرد و با استعداد فراوانی كه داشت، تاریخ، سبك‌شناسی، شیوه‌های نوازندگی و خوانندگی و شیوه‌های اجرایی ساز و آواز در موسیقی كلاسیك ایرانی را مورد مطالعه‌ای عمیق قرار داد. شهرت او از سال ۱۳۴۹ ش و در دورۀ همكاری با هوشنگ ابتهاج شروع شد و او توانست سبك‌های فراموش شدۀ استادان كلاسیك قدیم در نوازندگی و آهنگسازان را دوباره مطرح كند. از او به عنوان رهبر نهضت «بازگشت» در موسیقی كلاسیك ایران نام برده‌اند. شیوۀ نوازندگی لطفی با پایه‌ای مستحكم از آموزش‌های كلاسیك، از نوازندگانی چون مجد، شهناز و صبا تأثیر گرفته و ساخته‌هایش نیز با توجه به شاهكارهای درویش‌خان، صبا و نی‌داوود است. در برنامه‌های گل‌ها نیز گذشته از بازسازی زیبای آثار قدمای موسیقی عصر قاجار، از ساخته‌های خود نیز اجرا كرده و در آنها تار نواخته است. فعالیت‌های موسیقی محمدرضا لطفی بعد از ۱۳۵۷ ش نیز ادامه یافت و با بروز مشکلاتی در زندگی هنری، اجتماعی، سیاسی و خانوادگی او، منجر به در مهاجرت طولانی او به امریكا و اروپا در سال‌های ۱۳۶۴-۱۳۸۴ ش شد و وی در این مهاجرت معرفی موسیقی ایرانی به دیگر فرهنگ‌ها را مورد توجه قرار داد. وی هنوز هم فعالیت‌های خود را دنبال می‌كند و در آموزش موسیقی كلاسیك ایران تأثیرگذار است.