عبدالوهاب شهیدی

عبدالوهاب شهیدی (تو ۱۳۰۰ ش) وی خواننده و نوازندۀ عود بود. آموزش‌های اولیۀ خود را از استادان قدیمی گرفت و در مهاجرت از زادگاهش به تهران استاد اصلی خود را که اسماعیل مهرتاش (نوازندۀ تار، آهنگساز و رئیس انجمن تئاتر و موسیقی معروف در تهران به نام «باربد») پیدا كرد. شهیدی از نسل دوم خوانندگان «جامعۀ باربد» بود. از نسل اول این جامعه می‌توان به ادیب خوانساری، ملكه برومند و ملوك ضرابی اشاره کرد. همكاری عبدالوهاب شهیدی با برنامۀ گل‌ها از سال‌های ۱۳۳۶ ـ ۱۳۳۷ ش آغاز شد. خیلی زود او به عنوان یكی از خوانندگان اصلی برنامۀ گلها شناخته شد و نام او در كنار بزرگانی چون غلامحسین بنان، حسین قوامی، محمودی خوانساری و اكبر گلپایگانی قرار گرفت. هم‌اكنون نیز عبدالوهاب شهیدی خوانندۀ برگزیده‌ای است كه با وجود سن و سال بالا، فعالیت خود را ادامه می‌دهد و از صدای او، برنامه‌های متعددی در «گل‌ها» ضبط شده است. این برنامه‌ها بسیار متنوع‌اند؛ آوازهای سنگین و گاه طولانی، همراه با تكنوازی برجستۀ او و گاه در همراهی با ساز شخصی او (عود) همنوایی دلپذیری را به گوش می‌رساند. او اولین خوانندۀ تاریخ موسیقی معاصر ایران است كه آوازش را خود با ساز همراهی كرد و نوازندگی‌اش، مورد تأیید نوازندگان حرفه‌ای قرار گرفت. برنامه‌های غیرآوازی (شامل تصنیف و ترانه) او نیز در گل‌ها زیادند؛ از بهترین‌های آنها می‌توان از تنظیم‌های روح‌الله خالقی برای اركستر گل‌ها، تنظیم‌های جواد معروفی برای همین اركستر و نیز اركستر بزرگ رادیو، و تنظیم‌های فرامرز پایور برای اركستر مخصوص سازهای ایرانی یاد كرد. در این برنامه‌ها، عبدالله شهیدی، تعدادی از آثار كلاسیك موسیقی ایرانی را خوانده است. صدای عبدالوهاب شهیدی در محدوده بم، گرم و با حالت است. شیوۀ صحیح او در ادای كلمات فارسی در نوع خود بی‌نظیر است. همچنین فهم او از مضمون اشعاری كه خوانده و بیان هنرمندانۀ آنها در برنامه‌های آوازی از خصوصیات عبدالوهاب شهیدی است. شخصیت برازندۀ او در محیط پُر ماجرای زندگی موسیقیدان‌های ایرانی، زبانزد بوده و هست. او توانسته سطح مطلوبی از زیبایی هنری را در تمام آثارش كه در پنجاه سال گذشته خوانده، حفظ كند و این موفقیتی است كه تعداد خیلی كمی از خوانندگان موسیقی ایرانی داشته‌اند. شهیدی شاگرد شناخته شده‌ای ندارد و از او آلبوم‌های متعددی به صورت صفحۀ ۳۳ دور و سی دی منتشر شده است. وی از اوایل ۱۳۵۸ ش ایران را به قصد اقامتی طولانی به سوی امریکا ترک کرد و از سال ۱۳۷۵ ش به ایران مراجعت کرده و درصدد انتشار مجدد آثارش است.