مسرور اصفهانی

مسرور اصفهانی، حسین سخنیار، فرزند محمدجواد تاجر کوپایی (۱۲۶۹- ۱۳۴۷ ش) نویسنده، مترجم و شاعری که متخلص به «مسرور» بود. وی در روستای کوپای اصفهان به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات به فراگیری صرف، نحو، معانی، بیان، منطق، فقه، اصول و حکمت نزد استادان عصر پرداخت. او سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد، آن‌گاه به تهران آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت. وی فنون شعر را از فرصت‌الدوله شیرازی و دهقان سامانی آموخت. مسرور زبان‌های عربی، فرانسه و انگلیسی را خوب می‌دانست و از زبان پهلوی اطلاعاتی داشت. در ۱۳۵۲ ق که از طرف «انجمن ادبی ایران» به نظم درآوردن مضامین الواح تخت‌جمشید به مسابقه گذاشته شده بود، مسرور از میان ۵۰ شاعر برجستۀ شرکت‌کننده، برندۀ رتبۀ اول شد و نیز در هنگام افتتاح آرامگاه فردوسی شعرش مقام اول را به‌دست آورد. وی گذشته از استادی در زمینۀ شعر، در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقی و خوشنویسی نیز بهره داشت. مقالات ادبی و تاریخی‌اش در نشریات ارمغان و یغما هم چاپ شده است. او مدتی مدیریت برنامه‌های «ایران در آینۀ زمان» و «شهر سخن» را در رادیو ایران به عهده داشت. مسرور در تهران درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. از آثارش می‌توان امثال سائره؛ خواجو کرمانی؛ داستان تاریخی محمود افغان؛ ده نفر قزلباش؛ فرهنگ زبان؛ سرگذشت لطفعلی‌خان زند؛ نی‌زن بیابان؛ هنرنامه، داستان تاریخی محمود افغان و مجموعه اشعارش به‌نام یادگار سخنیار را نام برد که نخست با نام راز الهام در ۱۳۳۸ش و سپس با نام یادگار سخنیار در ۱۳۴۷ش در سال مرگش منتشر شد.

اثرآفرینان (۵ /۲۳۱)؛ سخنوران نامی معاصر (۵/ ۳۲۷۷- ۳۲۸۴).