ناصر مسعودی

ناصر مسعودی (تو ۱۳۲۴ش) وی خوانندهٔ آواز و تصنیف‌های كلاسیك ایرانی بود. صدای خوش در خانوادهٔ آنها موروثی بود و او در آوازخوانی، به خودآموزی متكی شد. در ۱۳۲۸ ش به تهران آمد و مدتی از درس‌های علی‌اكبر شهنازی و محمد بحرینی‌پور استفاده كرد. مسعودی از ۱۳۳۴ ش كه به زادگاهش گیلان بازگشت، همراه اركسترهای مختلف و گروه‌های تئاتری، آواز می‌خواند و به عنوان خواننده‌ای دارای استعداد اجرا در دو نوع موسیقی (كلاسیك شهری و محلی گیلانی) شناخته شد. در سال ۱۳۳۹ش احمد عبادی او را به داوود پیرنیا معرفی كرد و ناصر مسعودی از اولین خوانندگان دو زبانهٔ (فارسی ـ محلی گیلانی) در برنامهٔ گل‌ها شناخته شد. احمد عبادی به او آموزش‌های لازم را داد تا بتواند به عنوان خواننده‌ای جدی مطرح شود. كارنامهٔ مسعودی در برنامهٔ گل‌ها، تعداد زیادی آهنگ ـ ترانه فارسی ـ گیلانی، تعداد قابل توجهی برنامهٔ آوازی (كه بهترین‌های آنها همراه احمد عبادی و رضا ورزنده است) و تعدادی آثار اركستری را نشان می‌دهد. او همچنین اولین خوانندهٔ «محلی» است كه با اركستر مُدرن مرتضی حنانه آثاری را در فرم موسیقی سمفونیك ایرانی اجرا كرده است. طنین گرم و انحصاری صدای او، محبوبیت مردمی و حفظ فرهنگ و شخصیت هنری او طی پنجاه سال فعالیت، وی را به عنوان خواننده‌ای با ارزش‌های مخصوص به خود معرفی می‌كند. اگر به ناصر مسعودی فرصت اجرای آثاری كلاسیك از ساخته‌های هنرمندانی چون تجویدی، محجوبی، خالقی و . . . داده می‌شد، مقام بلندتری نیز می‌توانست در برنامهٔ گل‌ها داشته باشد. از آثارش می‌توان نوار هالاتی تی تنظیم مرتضی حنانه( تهران، ماهور، ۱۳۷۶ش)، صفحهٔ گرامافون، آواز شور با سه تار عبادی( تهران، رویال، ۱۳۴۶ش) را نام برد.