الفت

عبدالله فاطمی (۱۳۰۶-۱۳۷۰ ش) که در شعر «الفت» تخلص می‌کرد، در بروجرد به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همان شهر به پایان رساند، از آن پس برای ادامۀ تحصیل رهسپار تهران شد و به تحصیل پرداخت؛ اما به عللی نتوانست به تحصیل خود ادامه دهد و در نیمۀ راه متوقف ماند، آن‌گاه پس از چندی به استخدام وزارت پست و تلگراف درآمد و به کار اشتغال ورزید. الفت، شعر و شاعری را در دوره‌ای آغاز کرد که دورۀ تحصیلات دبیرستان را می‌گذراند، وی در آن زمان سرودن انواع شعر را تجربه کرد، اما طبعش به غزلسرایی مایل بود و بیشتر غزلسرایی می‌کرد و غزلیاتش استحکام و گیرایی و لطف خاصی دارد و باید او را در شمار غزلسرایان ماهر و توانا به‌شمار آورد. از آثارش می‌توان مجموعه غزلیات افق الفت؛ شرح حال ۱۳ تن از عارفان به نام مثنوی دُرّ مکنوم؛ دو مثنوی خورشید و ماه و پریشان و پدرام را نام برد.

سخنوران نامی معاصر ایران (۱ /۳۳۱- ۳۳۳).