عبرت نائینی

عبرت نائینی، میرزامحمدعلی مصاحبی، فرزند عبدالخالق (۱۲۴۷- ۱۳۲۱ ق) شاعری که متخلص به «عبرت» و ملقب به «عارفعلی» بود. وی در نایین به دنیا آمد. صرف و نحو را نزد شیخ محمد اعمی آموخت و بیان، بدیع، منطق و حکمت را از محضر ملامحمد کاشی استفاده کرد و رموز خط را از یکی از بستگان خود آموخت تا جایی‌که از خوشنویسان زمان خود شد. عبرت شاعری عارف پیشه و روشن ضمیر بود و بیش از ۱۷ سال از عمرش را به سیر و سیاحت گذراند و به نقاط مختلف ایران سفر کرد و به خدمت مشایخ صوفیه درآمد. آن‌گاه به زادگاه خود بازگشت و به سختی و عسرت از رهگذر استنساخ کتاب زندگی می‌کرد. بعد از آن به تهران آمد و تا پایان عمر در این شهر زندگی کرد و در ۱۹ دی درگذشت و در ابن‌بابویه به خاک سپرده شد. عبرت شاعری توانا بود و در سرودن انواع شعر مهارت داشت، اما طبعش بیشتر به غزلسرایی راغب و مایل بود. اشعار عبرت با چاشنی عرفان درآمیخته است. از آثارش می‌توان دیوان شعر که منتخبی از