قدسی مشهدی

قدسی مشهدی، حاجی محمدجان (وف ۱۰۵۶ ق) شاعری که متخلص به «قدسی» بود. وی در مشهد به دنیا آمد. در زمان خود در قلمرو زبان فارسی شهرت فراوان داشت. در قالب‌های قصیده، مثنوی، غزل و رباعی شعر می‌سرود. وی در جوانی به زیارت بیت‌الله الحرام مشرف شد. بعد از مراجعت، در ۵۰ سالگی در زمان شاه‌جهان به هند مسافرت کرد و در نزد شاه اعتبار زیادی کسب نمود و به منصب ملک‌الشعراء رسید. قدسی به نقلی در لاهور و به نقلی در کشمیر از دنیا رفت و گویند در مزارالشعراء کشمیر به خاک سپرده شد. در مورد قبر قدسی مشهدی در بعضی از تذکره‌ها آمده که بعدها جسد وی را به مشهد انتقال داده‌اند. آثار قدسی بر قصیده، غزل، ترکیب، ترجیع، قطعه، رباعی و مثنوی مشتمل است. از آثارش می‌توان منظومۀ ظفرنامه شاه‌جهانی؛ در فتوحات شاه‌جهان که عمرش در اتمام آن کفاف نداد و پس از او کلیم کاشانی آن را تکمیل کرد؛ مثنوی وصف کشمیر؛ ساقی‌نامه در بحر متقارب؛ مثنوی وصف باغ اکبرآباد؛ مثنوی کوتاهی در مدح شاه‌جهان را نام برد.

اثرآفرینان (۴ /۳۴۳)؛ فرهنگ سخنوران (۷۴۱).