مهدی سهیلی

مهدی سهیلی (۱۳۰۳- ۱۳۶۶ش) شاعر و نویسنده که در تهران به دنیا آمد. پدر مادرش اصفهانی و پدر پدرش تهرانی بود. علوم ابتدایی و متوسطه را به پایان رساند و هم‌زمان با تحصیلات جدید، علوم قدیمه و صرف و نحو عربی را نیز آموخت. در آغاز شاعری با روزنامه‌های فکاهی تهران همکاری کرد و از ۱۳۲۲ش به كار مطبوعاتی پرداخت و در برخی روزنامه‌های فكاهی تهران، شعر می‌گفت و چندی نیز امتیاز روزنامۀ فکاهی متلک را گرفت و آن را منتشر می‌کرد. او كه امتیاز دو روزنامۀ فكاهی با نام‌های متلك و نوشخند را داشت، در نشریات مختلف روز چون اطلاعات، روشنفكر، زن روز و توفیق شعر و مطلب می‌نوشت و از نام‌های مستعار «نمكدون»، «بذله‌گو»، «شازده پسر»، «زهرخند»، «شیرین»، «بی‌خیال»، «بازاری»، «لوطی پسر»، «کثیرالاضلاع»، «نوشخند»، «زهرخند»، «نیشخند»، «چاقالو»، «هاردی»، «متلک‌گو»، «خواجه سهیل‌الملک»، «شیخ مهدی سهیل‌ا‌لدین»، «شبیه‌الاعراب»، «آمهدی‌خان»، «فکلی پسر»، «ضعیف‌الاقویا» و چند امضای دیگر منتشر کرد. وی در میان شاعران متآخر به ابوتراب جلی علاقه‌مند بود و او را بزرگ‌ترین شاعر معاصر می‌دانست. سهیلی شاعری شوخ طبع، خوش ذوق و حاضر جواب بود و در سرودن شعر فكاهی تسلط كامل داشت. سهیلی نه تنها نویسندۀ مقالات طنز بود، بلكه نمایشنامه‌های انتقادی نیز می‌نگاشت و اشعار جدی نیز می‌سرود. مهدی سهیلی در رادیو، نویسنده و مجری برنامه‌های رادیویی از جمله «مشاعره»، «دریچه‌ای به جهان روشنایی» و «بزم شاعران» بود. او بر اثر سكتۀ مغزی در ۶۳ سالگی در تهران درگذشت. از آثارش می‌توان بیا با هم بگرییم؛ بوی بهار می‌دهد؛ بزم شاعران؛ شاهکارهای صائب تبریزی و کلیم کاشانی؛ اشک مهتاب؛ طلوع محمد؛ پرواز در آسمان شعر؛ مشاعره؛ شعر و زندگی؛ یک آسمان ستاره؛ گنج غزل؛ چشمان تو و آیینۀ اشک؛ هزار خوشۀ عقیق؛ کاروانی از شعر؛ باغ‌های نور؛ لحظه‌ها و صحنه‌ها؛ گنجوارۀ سهیلی؛ اولین غم و آخرین نگاه؛ نگاهی در سکوت؛ ضرب‌المثل‌های معروف ایران؛ مرا صدا کن؛ سرود قرن و عقاب؛ چه کنم دلم از سنگ نیست؛ دو قطره اشك؛ خیام و سهیلی، كاروانی از شعر در ۱۰ جلد و گنجینۀ سهیلی در ۳ جلد را نام برد. 

سخنوران نامی معاصر (۳ /۱۸۴۹-۱۸۵۴)؛ گلزار مشاهیر (۱۶۴).