گلهای تازه ۵۰

گوینده: فخری نیکزاد

چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم

چو تو ایستاده باشی ادب آنکه من بیفتم

تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی

گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم

سعدی (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

چون به منتها رسد گل برود قرارِ بلبل

همه خلق را خبر شد غمِ دل که می‌نهفتم

به امید آنکه جایی قدمی نهاده باشی

همه خاک‌های شیراز به دیدگان برُفتم

دو سه بامداد دیگر که نسیم گل برآید

بتر از هزاردستان بکُشد فراقِ جفتم

سعدی (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

شاکر نعمت و در حلقۀ احسان بودم

که پسندد که فراموش کنی عهدِ قدیم

به وصالت که نه مستوجبِ هجران بودم

سعدی (غزل)

که پسندد که فراموش کنی عهدِ قدیم

به وصلت که نه مستوجبِ هجران  بودم

خرم آن روز که باز آیی و سعدی گوید

آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

سعدی (غزل)

آواز: شهیدی

آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

تا برفتی ز برم صورت بیجان بودم

نه فراموشیم از ذکر تو خاموش نشاند

که در اندیشۀ اوصاف تو حیران بودم

بی‌تو در دامن گلزار نخفتم یک شب

که نه  در بادیۀ خار مغیلان بودم

به توّلای تو در آتش محنت چو خلیل

گوئیا در چمن لاله و ریحان بودم

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم‌ صبح

همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم

سعدی (غزل)

سعدی از جور فراقت همه روز این می‌گفت

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

سعدی از جور فراقت همه روز این می‌گفت

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

(تا برفتی ز برم صورت بی‌جان بودم)

سعدی (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

زنده می‌کرد مرا دم به دم امّید وصال

ور نه دور از نظرت کشتۀ هجران بودم

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح

همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم

سعدی (غزل)