گلهای تازه ۱۰۷
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش |
وز شما پنهان نشاید داشت راز می فروش |
||
گفت آسانگیر بر خود کارها کز روی طبع |
سخت میگیرد جهان بر مردمان سختکوش |
||
وانگهم در داد جامی کز فروغش بر فلک |
زُهره در رقص آمد و بربط زنان میگفت نوش |
||
|
|
|
حافظ (غزل) |
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا غم مخور |
گفتمت چون دُر حدیثی گر توانی داشت گوش |
||
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام |
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش |
||
|
|
|
حافظ (غزل) |
آواز: شجریان |
|
|
|
من همان نایم که گر خوش بشنوی |
شرح دردم با تو گوید مثنوی |
||
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
من همان نایم که گر خوش بشنوی |
شرح دردم با تو گوید مثنوی |
||
یک نفس در دم، هزار آواز بین |
روح را شیدایی پرواز بین |
||
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
آواز: شجریان |
|
|
|
|
من همان جامم که گفت آن غمگسار |
با دل خونین لب خندان بیار |
|
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
|
من همان جامم که گفت آن غمگسار |
با دل خونین لب خندان بیار |
|
|
من خَمُش کردم خروش چنگ را |
گرچه صد زخم است این دلتنگ را |
|
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
آواز: شجریان |
|
|
|
|
من همان عشقم که در فرهاد بود |
او نمیدانست و خود را میستود |
|
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
|
من همان عشقم که در فرهاد بود |
او نمیدانست و خود را میستود |
|
|
من همیکَندم نه تیشه کوه را |
عشق، شیرین میکند اندوه را |
|
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
آواز: شجریان |
|
|
|
|
در رُخ لیلی نمودم خویش را |
سوختم مجنون خاماندیش را |
|
|
میگرستم در دلش با دردِ دوست |
او گمان میکرد اشکِ چشم اوست |
|
گوینده: رضا معینی |
|
|
|
در رُخ لیلی نمودم خویش را |
سوختم مجنون خاماندیش را |
||
میگرستم در دلش با دردِ دوست |
او گمان میکرد اشکِ چشم اوست |
||
|
|
|
هوشنگ ابتهاج (مثنوی) |
تصنیف: شجریان |
|
|
|
افتخار همه آفاقی و منظور منی، تو منظور منی |
شمع جمع همه عشّاق و به هر انجمنی |
||
به سر زلف پریشان تو دلهای پریش |
همه خو کرده چو عارف به پریشان سخنی |
||
ز چه رو شیشۀ دل میشکنی |
تیشه بر ریشۀ جان از چه زنی |
||
سیم اندام و ولی سنگدلی |
سست پیمانی و پیمانشکنی، تو پیمانشکنی |
||
اگر درد من به درمان رسد چه میشه |
شب هجر اگر به پایان رسد چه میشه |
||
گر بار غم به منزل رسد چه گردد |
سر من اگر به سامان رسد چه میشه |
||
ز غمت خون میگریم |
بنگر چون میگریم |
||
ز مژه دل میریزد |
ز جگر خون میآید |
||
افتخار دل و جان میآید |
یار بیپرده عیان میآید |
عارف قزوینی (غزل)