گلهای تازه ۱۰۷

گوینده: رضا معینی

 

 

 

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

وز شما پنهان نشاید داشت راز می فروش

گفت آسان‌گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می‌گیرد جهان بر مردمان سختکوش

وانگهم در داد جامی کز فروغش بر فلک

زُهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

 

 

 

حافظ (غزل)

گوینده: رضا معینی

 

 

 

گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا غم مخور

گفتمت چون دُر حدیثی گر توانی داشت گوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

 

 

 

حافظ (غزل)

آواز: شجریان

 

 

 

من همان نایم که گر خوش بشنوی

شرح دردم با تو گوید مثنوی

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

گوینده: رضا معینی

 

 

 

من همان نایم که گر خوش بشنوی

شرح دردم با تو گوید مثنوی

یک نفس در دم، هزار آواز بین

روح را شیدایی پرواز بین

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

آواز: شجریان

 

 

 

 

من همان جامم که گفت آن غمگسار

با دل خونین لب خندان بیار

 

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

گوینده: رضا معینی

 

 

 

 

من همان جامم که گفت آن غمگسار

با دل خونین لب خندان بیار

 

 

من خَمُش کردم خروش چنگ را

گرچه صد زخم است این دلتنگ را

 

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

آواز: شجریان

 

 

 

 

من همان عشقم که در فرهاد بود

او نمی‌دانست و خود را می‌ستود

 

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

گوینده: رضا معینی

 

 

 

 

من همان عشقم که در  فرهاد بود

او نمی‌دانست و خود را می‌ستود

 

 

من همی‌کَندم نه تیشه کوه را

عشق، شیرین می‌کند اندوه را

 

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

آواز: شجریان

 

 

 

 

در رُخ لیلی نمودم خویش را

سوختم مجنون خام‌اندیش را

 

 

می‌گرستم در دلش با دردِ دوست

او گمان می‌کرد اشکِ چشم اوست

 

گوینده: رضا معینی

 

 

 

در رُخ لیلی نمودم خویش را

سوختم مجنون خام‌اندیش را

می‌گرستم در دلش با دردِ دوست

او گمان می‌کرد اشکِ چشم اوست

 

 

 

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

تصنیف: شجریان

 

 

 

افتخار همه آفاقی و منظور منی، تو منظور منی

شمع جمع همه عشّاق و به هر انجمنی

به سر زلف پریشان تو دل‌های پریش

همه خو کرده چو عارف به پریشان سخنی

ز چه رو شیشۀ دل می‌شکنی

تیشه بر ریشۀ جان از چه زنی

سیم اندام و ولی سنگدلی

سست پیمانی و پیمان‌شکنی، تو پیمان‌شکنی

اگر درد من به درمان رسد چه می‌شه

شب هجر اگر به پایان رسد چه می‌شه

گر بار غم به منزل رسد چه گردد

سر من اگر به سامان رسد چه می‌شه

ز غمت خون می‌گریم

بنگر چون می‌گریم

ز مژه دل می‌ریزد

ز جگر خون می‌آید

افتخار دل و جان می‌آید

یار بی‌پرده عیان می‌آید

                                                                                                                                            عارف قزوینی (غزل)

Back to programme page