گلهای تازه ۱۶۶

تصنیف: شجریان

شبی مجنون به لیلی گفت

که ای محبوب بی همتا

تو را عاشق شود پیدا

ولی مجنون نخواهد شد

خدا را چون دل ریشم

قراری بسته با زلفت

بفرما لعل نوشین را

که بودش با قرار آرم

دلا دیشب چه می‌کردی

تو در کوی حبیب من

الهی خون شوی ای دل

تو هم گشتی رقیب من

الهی خون شوی ای دل

تو هم گشتی رقیب من

شب صحبت غنیمت دان

که بعد از روزگار من

بسی گردش کند گردون

بسی لیل و نهار آرد بسی لیل  و نهار آرد

تصنیف قدیمی

گوینده: آذر پژوهش

آسوده خاطرم که تو در خاطر منی

گر تاج می‌فرستی و گر تیغ می‌زنی

سعدی (غزل)

گوینده: آذر پژوهش

شهری به تیغ غمزۀ خونخوار و لعل لب

مجروح می‌کنی و نمک می‌پراکنی

ما خوشه‌چین خرمن اصحاب دولتیم

باری نگه کن ای که خداوند خرمنی

گیرم که برکَنی دل سنگین ز مهر من

مهر از دلم چگونه توانی که بر کَنی

این عشق را زوال نباشد به حکم آنک

ما پاک دیده‌ایم و تو پاکیزه دامنی

سعدی (غزل)

آواز: شجریان

آسوده خاطرم که تو در خاطر منی

گر تاج می‌فرستی و گر تیغ می‌زنی

شهری به تیغ غمزۀ خونخوار و لعل لب

مجروح می‌کنی و نمک می‌پراکنی

ما خوشه‌چین خرمن اصحاب دولتیم

باری نگه کن ای که خداوند خرمنی

گیرم که برکنی دل سنگین ز مهر من

مهر از دلم چگونه توانی که بر کنی

گیرم که برکنی دل سنگین ز مهر من

مهر از دلم چگونه توانی که بر کنی

این عشق را زوال نباشد به حکم آنک

ما پاک دیده‌ایم و تو پاکیزه دامنی

با مدّعی بگوی که ما خود شکسته‌ایم

محتاج نیست پنجه که با ما در افکنی

سعدی (غزل)

گوینده: آذر پژوهش

با مدّعی بگوی که ما خود شکسته‌ایم

محتاج نیست پنجه که با درافکنی

سعدی چون سروری نتوان کرد لازم است

با سخت بازوان به ضرورت فروتنی

سعدی (غزل)

تصنیف: شجریان

شبی یاد و دارم که چشمت نخفت

شنیدم که پروانه با شمع و گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست

تو را گریه و سوز و زاری چراست

بگفت ای هوادار مسکین من

برفت انگبین یار شیرینِ من

چو شیرینی از من به دَر می‌رود

چو فرهادم آتش به سر می‌رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد

فرو می‌دویدش به رُخسار زرد

تو بگریزی از پیش یک شعله خام

من استاده‌ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت

مرا بین که از پای و تا سر بسوخت

                        مرا بین که از پای، مرا بین که از پای و تا سر بسوخت

سعدی (مثنوی)