گلهای تازه ‏۱۸۲

گوینده: آذر پژوهش

آمد سحری ندا ز میخانۀ ما

کای رند خراباتی دیوانۀ ما

برخیز که پُر کنیم پیمانه ز می

زان پیش که پُر کنند پیمانۀ ما

خیام (رباعی)

تصنیف: شجریان

آمد سحری ندا ز میخانۀ ما

کای رند خراباتی دیوانۀ ما

برخیز که پُر کنیم پیمانه ز می

زان پیش که پُر کنند پیمانۀ ما

خیام (رباعی)

گوینده: آذر پژوهش

وقت سحر است خیز و ای مایۀ ناز

نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز

کانان که بجایند نپایند بسی

و آنان که شدند کس نمی‌آید باز

خیام (رباعی)

تصنیف: شجریان

وقت سحر است خیز و ای مایۀ ناز

نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز

کانان که بجایند نپایند  بسی

و آنان که شدند کس نمی­آید باز

برخیز و مخور غمِ جهانِ گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت به تو خود نیامدی از دگران

خیام (رباعی)

گوینده: آذر پژوهش

جامی است که عقل آفرین می‌زندش

صد بوسه زِ مِهر بر جبین می‌زندش

این کوزه‌گرِ دهر چنین جام لطیف

می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش

خیام (رباعی)

آواز: شجریان

جامی است که عقل‌آفرین می‌زندش

صد بوسه ز مِهر بر جبین می‌زندش

این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف

می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش

خیام (رباعی)

تصنیف: شجریان

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم

پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم

خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح

کاین صبح بسی دم است که ما دم نزنیم

خیام (رباعی)

گوینده: آذر پژوهش

این قافلۀ عمر عجب می‌گذرد

دریاب دمی که با طَرَب می‌گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد

خیام (رباعی)

تصنیف: شجریان

این قافلۀ عمر عجب می‌گذرد

دریاب دمی که با طَرَب می‌گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد

خیام (رباعی)

گوینده: آذر پژوهش

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

یا از پس صدهزار سال از دل خاک

چون سبزه امیدِ بر دمیدن بودی

خیام (رباعی)

تصنیف: شجریان

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

یا از پس صدهزار سال از دل خاک

چون سبزه امیدِ بر دمیدن بودی

از  من رمقی به سعی ساقی مانده است

از صحبتِ خلق بی‌وفایی مانده است

از بادۀ دوشین قدحی بیش نماند

از عمر ندانم که چه باقی مانده است

خیام (رباعی)

گوینده: آذر پژوهش

از من رمقی به سعی ساقی مانده است

از صحبت خلق بی‌وفایی مانده است

از بادۀ دوشین قدحی بیش نماند

از عمر ندانم که چه باقی مانده است

خیام (رباعی)