گلهای رنگارنگ ۱۰۰

ایراندخت پرتوی

(دکلمه)

جانا ز تو بیزار شوم ؟ نی نی نی

جز با تو كسی یار شوم ؟ نی نی نی     

در باغ وصالت چو همه گل بینم

سرگشته هر خار شوم ؟ نی نی نی

مولوی (رباعی)

مرضیه (آواز)

مرو بیرون ز عشرت خانۀ  دل

كه مِی،  می جوشد از پیمانه دل

شراب و شاهد و ساقی و مطرب         

برون آرد  ز  خود  میخانۀ  دل

به منزل می رساند سالکان را

تپیدن های بی تابانۀ دل      

قیامت می شود هرجا كه صائب

ز مستی سر كند افسانۀ دل

ایراندخت پرتوی 

(دکلمه)

پر پروانه گردد پردۀ خواب

به هرجا بُگذّرد افسانۀ دل

صائب تبریزی

(غزل)

مرضیه (ترانه)

صورتگر نقاش چین

رو صورت یارم ببین

یا صورتی بركَش چنین

یا تَركُ  كن صورتگری

آفاقُ را گردیده ام 

مِهر بتان سنجیده ام

بسیار و خوبان دیده ام

اما تو چیزِ دیگری

ز دست محبوب آه، چه ها كشیدم

به جز جفایش عزیزم، وفا ندیدم

نه هم زبانی  آه كه یك زمانی           

به من بگوید جانِ من، غم كه داری

نه هم زبانی  كه یك زمانی

به من بگوید جانِ من، غم كه داری

نوبت هجران گذشت

شد گه عیش و صفا           

شیدا(ترانه)

 ایراندخت پرتوی

(دکلمه)

ما عاشقیم و خوش تر از این كار، كار نیست

یعنی به كارهای دگر اعتبار نیست

دانی  بهشت  چیست  كه  داریم انتظار

جز ماهتاب و باده و آغوش یار نیست

فصل بهار فصل جنون است و این سه ماه

هر كس كه مست نیست، یقین هوشیار نیست

خندید صبح بر من و بر انتظار من

زین بیشتر ز خوی توام انتظار نیست

دیشب لبش چو غنچه تبسم به من نمود

اما چه سود زآنكه به یك گل بهار نیست

فرهاد یاد باد كه چون داستانِ او

شیرین حكایتی ز كسی یادگار نیست

ناصح مكن حدیث، كه صبر اختیار كن

ما را به عشق یار ز خویش اختیار نیست

بر ما گذشت نیك و بد اما  تو، روزگار                 

فكری به حالِ خویش كن این روزگار نیست

بگذر ز صید و این دو سه مه با عماد باش

صیّادِ من بهار كه فصل شكار نیست

شعله بر جان زده ای خنده بر احوال دلم               

شمع جمعی و ز پروانه کنی چهره نهان

عماد خراسانی (غزل)

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.