گلهای رنگارنگ ۱۰۴

  روشنک  (دکلمه)

خداوندا عجب شوريده رایيم 

چنين بی دانش و بيدل چرایيم

يكی پويد ره مسجد يكی دير

ازين سو رانده زآن سو مانده مایيم

حبیب خراسانی (غزل)

روشنک  (دکلمه)

دامن از چنگ غم يار رها خواهم كرد

گره از كار دل خون شده وا خواهم كرد

در دلی نيست نشاني ز وفا من هم نيز

گر كند عمر وفا ترك وفا خواهم كرد

پای يك گل ننشينم كه چنين خوار شوم

بعد از اين رقص كنان كار صبا خواهم كرد

هر شبی ماه دگر جويم و خورشيد دگر

جای در سايۀ الطاف خدا خواهم كرد

حيف عادت به وفا كرده دل خون شده ام

 ور نه می گفتم از اين بيش چه ها خواهم كرد

 نه خطا شد به خدا تا تن و جانم باشد

 صبر بر جور و تحمل به جفا خواهم كرد

 گر دهد چرخ به من نوبتی ای باده كشان

 به خدا ميكده ای وقف شما خواهم كرد

مستوره كردستانی (غزل)

مرضیه(آواز)

سست پيمانا به يك ره دل ز ما برداشتی

آخر ای بد عهد سنگين دل چرا برداشتی

گفته بودی با تو در خواهم كشيدن جام وصل 

جرعه ای ناخورده شمشير جفا برداشتی

دوست بردارد به جرمی يا خطايی دل ز دوست 

 تو خطا كردی كه بی جرم و خطا برداشتی

 سعدی (غزل)

روشنک (دکلمه)

ای قبله گَهِ خوبان ای مظهر زيبایی

تو شهره^ء شهر از حُسن من شهره به رسوایی

 گر با تو جفا كردم دانم كه خطا كردم

 چون عذر گنه خواهم شايد كه ببخشایی

مرضیه (آواز)

ای قبله گه خوبان ای مظهر زيبایی

 تو شهره شهر از حسن من شهره به رسوایی

 گر با تو جفا كردم دانم كه خطا كردم

 چون عذر گنه خواهم شايد كه ببخشایی

 دانی كه پريشانم از كرده پشيمانم

 بی روی تو نالانم در گوشه تنهایی

خوناب جگر هر دم از ديده روان كردم

از ديده خون بارم پيدا شده دریایی

ای لعبت نيكويم دلدار پری رويم

 من راه وفا پويم شايد كه تو باز آیی

منيرطه  (غزل)

روشنک(گوینده)

 اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.