گلهای رنگارنگ ۱۰۷

روشنک  (گوینده)

از بهر تو افتادم ای دوست به میخانه

سرمست می عشقم كم ده دو سه پیمانه

من با تو همی گفتم كز عشق بلا خیزد

هان ای دل دیوانه هشیار شدی یا نه

مولانا (غزل)

دل بری یا دلبری یا جان و یا جانان نمی دانم

همه هستی تویی فی الجمله این و آن نمی دانم

به جز تو در همه عالم دگر دلبر نمی بینم       

به جز تو در همه گیتی دگر جانان نمی دانم

دلم سرگشته می دارد سر زلف پریشانت        

چه می خواهد از این مسكین سرگردان نمی دانم

به امید وصال تو دل خود شاد می دارم                

جز این درد دل خود را دگر درمان نمی دانم

عجب تر آنكه می بینم جمال تو به هر جایی          

نمی دانم چه می بینی من نادان نمی دانم

همی دانم كه روز و شب همه روشن به روی توست

و لیكن آفتابی یا مه تابان نمی دانم

به زندان دو عالم گر عراقی پای بندم شد    

رها خواهم شدن یا نه از این زندان نمی دانم

فخرالدین ابراهیم عراقی (غزل)

اول قدم عشق سر انداختن است

جان باختن است و با بلا ساختن است

اول اینست وآخرش دانی چیست

خود را ز خودی و خود به پرداختن است

 فخرالدین  ابراهیم عراقی (غزل)

عبدالعلی وزیری (آواز)

ساقیا بده جامی زآن شراب روحانی   

تا دمی بیاسایم زین حجاب نفسانی

دین و دل به یك دیدن باختیم و خرسندیم

در قمار عشق ای دل كی بود پشیمانی

گفتمش از این عالم عالمی بود خوشتر         

دست زد به زلف و گفت عالم پریشانی

چونكه رُخ ز ما بنهفت آن نگار سنگین دل

ای دل از وفا خون شو تا كی این گران جانی

زاهدی به میخانه سرخ رو ز می دیدم

گفتمش مبارك باد بر تو این مسلمانی

در سراچه امكان پابرهنگانی چند

می روند و می بخشند تاج و تخت سلطانی

ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید

بر دل بهایی نه هر بلا كه بتوانی                    

شیخ بهایی (غزل)

روشنک  (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.