گلهای رنگارنگ ۱۰۹

روشنک (گوینده)

گر چه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد

در عشق تو هر ساعت دل شیفته تر خیزد

تا در تو نظر كردم رسوای جهان گشتم

آری همه رسوایی اول ز نظر خیزد

عطار (غزل)

كس نیست كه گوید ز من آن تُركِ خُتا را

 گر رفت خطایی

بازآی كه داریم  توقع  ز تو  یارا

با وعده وفایی

امروز منم چون خم ابروی تو در بند

مانند هلالی

تا دیده ام  آن  صورت  انگشت نما را 

انگشت نمایی

باز آی كه سر در قدمت بازم و جان را

در پای سمندت

افتادم  از  آن  دانۀ   مُشكین   تو  یارا 

در دام بلایی

در شهر شما   قاعده باشد  كه نپرسند

احوال غریبان

آخر چه زیان مملكتِ حُسن شما را

ز بی سر و پایی

تا چند مخالف زنی ای مطرب خوشگوی

در پردۀ عشاق

بنواز  زمانی   من  بی  برگ و نوا   را

از بانگ نوایی

در ظلمت   اسكندرم  از حسرت   لعلت

مانندۀ خواجو

لیكن  چه كنم  چون نبود  مُلكت  دارا

در خورد گدایی

خواجوی کرمانی (مستزاد)

 بنان       (آواز)

سودای عشق عاقل و دیوانه سوخته

 در این شراره محرم و بیگانه سوخته

ساقی ز هوش رفته و پیمانه ریخته

خاموش شمع گشته و پروانه سوخته

دانی كه باده بهر چه سوزد گلوی تو   

بر حال عاشقان دل پیمانه سوخته

ناظر زاده کرمانی (غزل)

روشنک (گوینده)

نگویم آب و گل است این وجود روحانی

بدین كمال نباشد جمال انسانی

اگر تو آب و گلی هم چنان كه سایر خلق

گِل بهشت مخمر به آ ب حیوانی

مرضیه (ترانه)

نگویم آب و گل است این  وجود روحانی

بدین كمال نباشد جمال انسانی

اگر تو آب و گلی هم چنان كه سایر خلق

گِل بهشت مخمر به آ ب حیوانی

دلی كه با سر زلفت تعلقی دارد

چگونه جمع شود با چنین پریشانی

روشنک (گوینده)

سعدی (غزل)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.