گلهای رنگارنگ ۱۱۸

روشنك (گوینده)

شاعری عاشقم و شاعری و عشق نكوست         

عشق شد هستی من این سر و جان این رگ و پوست

شاعر از عشق چه پروا كند این مذهب اوست             

عاشقان را چه غم از سرزنش دشمن دوست

                            تضمین غزل سعدی از شاعر ناشناس  

ما دل از كف دادگان محو رخ جانانه ایم             

گرد شمع ماه روی دوست چون پروانه ایم

یار اگر با ماست گو ملك جهان یك سر مباش                        

او اگر شد آشنا با غیر او بیگانه ایم

راهب و زاهد كه پیرامون دیر و مسجدند                        

خانه می جویند و ما در بند صاحبخانه ایم

رهرو كوی خراباتیم و كارآموز عشق                                

طالب جام شراب و نالۀ مستانه ایم

پیر ما فرمود عاشق را به كفر و دین چه كار                                 

ما به عالم پیرو آن عاقل فرزانه ایم

سعدی(غزل)

بوَد آیا كه در میكده ها بگشایند                                        

گره از كار فرو بسته ما بگشایند   

مرضیه (ترانه)      

بود آیا كه در میكده ها بگشایند                                         

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

بوَد آیا كه در میكده ها بگشایند       

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

اگر از بهر دل زاهد خود بین بستند                                   

دل قوی داركه از بهر خدا بگشایند

بود آیا كه در میكده ها بگشایند      

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

در میخانه ببستند خدایا مَپسند                                            

كه درِ خانه^ء تزویر و ریا بگشایند

بود آیا كه در میكده ها بگشایند        

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

                       حافظ (غزل)

روشنک (گوینده)

سعدیا گر بادۀ صافیت باید باز گو                        

با خرابات آشنا و از خرد بیگانه ایم

مرضیه  ( آواز)

سعدیا گر بادۀ صافیت باید باز گو                        

با خرابات آشنا و از خرد بیگانه ایم

خویشتن سوزیم و جان بر سر نهاده شمع وار          

هر كجا در مجلسی شمعی است ما پروانه ایم

اهل دانش را در این گفتار با ما كار نیست          

عاقلان را كی زیان دارد كه ما دیوانه ایم

اندرین راه ار بدانی هر دو بر یك جاده ایم       

و اندرین كوی ار ببینی هر دو از یك خانه ایم

روشنک  (گوینده)

سعدیا گر باده صافیت باید باز گو                        

ساقیا می ده كه ما دُردی كَش میخانه ایم

مرضیه  ( آواز)

سعدیا گر باده صافیت باید باز گو                    

ساقیا می ده كه ما دُردی كَش میخانه ایم

بوَد آیا كه در میكده ها بگشایند                                             

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

اگر از بهر دل زاهد خود بین بستند                                  

دل قوی دار كه از بهر خدا بگشایند

بود آیا كه در میكده ها بگشایند       

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

در میخانه ببستند خدایا مپسند                                            

كه در خانۀ تزویر و ریا بگشایند

بود آیا كه در میكده ها بگشایند        

گره از كار فروبستۀ ما بگشایند

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.