گلهای رنگارنگ ۱۲۰

روشنک (گوینده)

نه راحت از فلك جویم نه دولت از خدا خواهم     

اگر پرسی چه می خواهی تو را خواهم تو را خواهم

رهی معیری (غزل)

مرضیه (ترانه)

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی                                          

پیوند الفت بریدی و رفتی

هر چه خواری به یاری كشیدم و دیدم                                       

دامن ز دستم كشیدی و رفتی

بس ناله ها كردم

به امیدی كه رحم آری

به فریاد من ای گل                                               

فریاد از دل تو كز جفا 

فریاد ما نشنیدی و رفتی

جانا گرچه بردی از یادم                                                       

جان در كوی عاشقی دادم

ز پا فكندی به سر دویدم                              

گوهر فشاندم به اشك من خندیدی و رفتی

ساقی بده آن می را مطرب بزن آن نی را

كه پای لاله پیاله خوش باشد                                             

دل اسیران به ناله خوش باشد

علاج محنت به جز می نیست                                                       

به غیر نالیدن نی نیست

رهی معیری

مرضیه (اواز)

شنیدم رهرویی در سرزمینی           

همی  گفت  این  معما  با   غریبی

كه ای صوفی شراب  آنگه شود صاف

كه  در  شیشه  بماند     اربعینی        

گر انگشت سلیمانی نباشد

چه خاصیت دهد نقش نگینی                                           

حافظ (غزل)

یك دم گمان مبر ز خیال تو غافلم

بنشستم ار خموش خدا داند و دلم

مهری هروی

به روی دلبری گر مایل استم

مكن مَنعَم گرفتار دل استم                                            

خدا را ساربان آهسته می ران

كه مو  واماندهٔ این قافله استم

بابا طاهر (دو بیتی)

روشنک (گوینده)

دید مجنون را یكی صحرانورد

سبزه اش صحرا و انگشتان قلم

گفت كای مفتون شیدا چیست این

گفت مشق نام لیلا می كنم  

نیست جز نامی از او در دست من 

ناچشیده جرعه ای از جام او 

در میان بادیه بنشسته سرد

می زند حرفی به دست خود رقم

می نویسی نامه بهركیست این

خاطر خود را تسلی می كنم

زآن بلندی یافت قدر پست من

عشق بازی می كنم با نام او

جامی (مثنوی سلامان و ابسال)

روشنک  (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.