گلهای رنگارنگ ۱۳۶

روشنک (گوینده)

در كعبه و در دیر مرا یار تویی

مقصود من از سبحه و زنار تویی

مغ بچه مست و صوفی سبحه به دست 

در خانقه و خانه و خمار تویی

حبیب خراسانی (غزل)

از پس پرده دل دوش بدیدم رخ یار

شدم از دست و برفت از دل من صبر و قرار

كار من شد چو سر زلف سیاهش درهم 

حال من گشت چو خال رخ او تیره و تار

گفتم از درد تو دل نیك شود گفتا نی

گفتم از رنج رهد باز، بگفتا دشوار

گفتم از دست ستمهای تو تا كی نالم 

گفت تا داغ محبت بودت بر رخسار

گفتم ای جان جهان چونكه مرا خواهی سوخت 

بكشم زود و وزین بیش مرا رنجه مدار

در پس پرده شد و گفت مرا از سر خشم 

هرزه زین بیش مگو كار به من باز گذار

هیچ كس با من از این شیوه حكایات نگفت 

رو تو هم هیچ مگو كار به من باز گذار

گر كشم زار و اگر زنده كنم من دانم 

در ره عشق ترا با من و با خویش چه كار

چون كه عطار از این شیوه حكایات شنود 

دردش افزون شد از این غصه و رنجش بسیار

با دم سرد و دل گرم و سر پر سودا     

بر سر كوی غمش منتظر یك دیدار

 عطار         ( غزل)

  بنان    (آواز)

مشو ز من خسته دل جدا ای دوست 

مكن به كف اندر رها ای دوست

برس كه بی تو مرا جان به لب رسید برس 

بیا كه بر تو فشانم روان  بیا ای دوست

بیا كه بی تو مرا برگ زندگانی نیست 

بیا كه بی تو ندارم سر بقا ای دوست

اگر كسی به جهان در كسی دگر دارد 

من غریب ندارم مگر تو را  ای دوست

چه كرده ام كه مرا مبتلای غم كردی

چه اوفتاد كه گشتی ز من جدا ای دوست

روشنک (گوینده)

چه كرده ام كه مرا مبتلای غم كردی                                    

چه اوفتاد كه گشتی ز من جدا ای دوست

فخرالدین عراقی   (غزل)

  بنان ( آواز)

 كدام دشمن بد گو میان ما افتاد

 که اوفتاد جدایی میان ما ای دوست

بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل 

به رغم دشمن شاد از درم درآ ای دوست

از آن نفس كه جدا گشتی از من بیدل

فتاده ام به كف محنت و بلا ای دوست

چو از زیان منت هیچ گونه سودی نیست  

مخواه بیش زیان من گدا ای دوست

به همرهی عراقی ز راه وا ماندم    

ز لطف بر در خویشم رهی نما ای دوست

فخرالدین عراقی        (غزل)

من بی دل ساقی به نگاهی مستم      

تو به جامی دیگر چه بری از دستم

دو چشم فتنه انگیزت تا دیدم ای گل 

قسم به نرگس مستت كه ازین می مستم

اثری با گردش چشمت نبود در ساغر می 

دگران مست از می گلگون دل من از گردش وی 

می و گل گر دل انگیزد

تو در آن لب گل و می داری  

به لطافت چو بهشتی 

به طراوت چو بهاری 

از گیسویت بنفشه زاری

ای گلستان سر كوی ات 

گل بستان چون رویت كی باشد كی

تویی آن گل در گیتی 

كه نداری آفت دی 

گل من بیا به ساحت باغ و چمن 

كه گل به سبزه پنهان گردد 

ز شرم تو پریشان گردد

چو روی نازنینت بیند

زناز خود پشیمان گردد

شبی ای مه، دمی ای گل   

گذری كن بر سر ما

كه جدا زان لب میگون 

شده پرخون ساغر ما

چو دل از حسرت خون شد  

نكند می چاره وی

رهی معیری

روشنک (گوینده)

 اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.