گلهای رنگارنگ ۱۳۶
|
|
|
|
|
|
||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|
|
||
|
در كعبه و در دیر مرا یار تویی |
مقصود من از سبحه و زنار تویی |
|
||||
|
مغ بچه مست و صوفی سبحه به دست |
در خانقه و خانه و خمار تویی |
|
||||
|
|
|
حبیب خراسانی (غزل) |
||||
|
از پس پرده دل دوش بدیدم رخ یار |
شدم از دست و برفت از دل من صبر و قرار |
|
||||
|
كار من شد چو سر زلف سیاهش درهم |
حال من گشت چو خال رخ او تیره و تار |
|
||||
|
گفتم از درد تو دل نیك شود گفتا نی |
گفتم از رنج رهد باز، بگفتا دشوار |
|
||||
|
گفتم از دست ستمهای تو تا كی نالم |
گفت تا داغ محبت بودت بر رخسار |
|
||||
|
گفتم ای جان جهان چونكه مرا خواهی سوخت |
بكشم زود و وزین بیش مرا رنجه مدار |
|
||||
|
در پس پرده شد و گفت مرا از سر خشم |
هرزه زین بیش مگو كار به من باز گذار |
|
||||
|
هیچ كس با من از این شیوه حكایات نگفت |
رو تو هم هیچ مگو كار به من باز گذار |
|
||||
|
گر كشم زار و اگر زنده كنم من دانم |
در ره عشق ترا با من و با خویش چه كار |
|
||||
|
چون كه عطار از این شیوه حكایات شنود |
دردش افزون شد از این غصه و رنجش بسیار |
|
||||
|
با دم سرد و دل گرم و سر پر سودا |
بر سر كوی غمش منتظر یك دیدار |
|
||||
|
|
|
عطار ( غزل) |
||||
بنان (آواز) |
|
|
|
||||
|
مشو ز من خسته دل جدا ای دوست |
مكن به كف اندر رها ای دوست |
|
||||
|
برس كه بی تو مرا جان به لب رسید برس |
بیا كه بر تو فشانم روان بیا ای دوست |
|
||||
|
بیا كه بی تو مرا برگ زندگانی نیست |
بیا كه بی تو ندارم سر بقا ای دوست |
|
||||
|
اگر كسی به جهان در كسی دگر دارد |
من غریب ندارم مگر تو را ای دوست |
|
||||
|
چه كرده ام كه مرا مبتلای غم كردی |
چه اوفتاد كه گشتی ز من جدا ای دوست |
|
||||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
||||
|
چه كرده ام كه مرا مبتلای غم كردی |
چه اوفتاد كه گشتی ز من جدا ای دوست |
|
||||
|
|
|
فخرالدین عراقی (غزل) |
||||
بنان ( آواز) |
|
|
|
||||
|
كدام دشمن بد گو میان ما افتاد |
که اوفتاد جدایی میان ما ای دوست |
|
||||
|
بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل |
به رغم دشمن شاد از درم درآ ای دوست |
|
||||
|
از آن نفس كه جدا گشتی از من بیدل |
فتاده ام به كف محنت و بلا ای دوست |
|
||||
|
چو از زیان منت هیچ گونه سودی نیست |
مخواه بیش زیان من گدا ای دوست |
|
||||
|
به همرهی عراقی ز راه وا ماندم |
ز لطف بر در خویشم رهی نما ای دوست |
|
||||
|
|
|
فخرالدین عراقی (غزل) |
||||
|
من بی دل ساقی به نگاهی مستم |
تو به جامی دیگر چه بری از دستم |
|
||||
|
دو چشم فتنه انگیزت تا دیدم ای گل |
قسم به نرگس مستت كه ازین می مستم |
|
||||
|
اثری با گردش چشمت نبود در ساغر می |
دگران مست از می گلگون دل من از گردش وی |
|
||||
|
می و گل گر دل انگیزد |
تو در آن لب گل و می داری |
|
||||
|
به لطافت چو بهشتی |
به طراوت چو بهاری |
|
||||
|
از گیسویت بنفشه زاری |
ای گلستان سر كوی ات |
|
||||
|
گل بستان چون رویت كی باشد كی |
تویی آن گل در گیتی |
|
||||
|
كه نداری آفت دی |
گل من بیا به ساحت باغ و چمن |
|
||||
|
كه گل به سبزه پنهان گردد |
ز شرم تو پریشان گردد |
|
||||
|
چو روی نازنینت بیند |
زناز خود پشیمان گردد |
|
||||
|
شبی ای مه، دمی ای گل |
گذری كن بر سر ما |
|
||||
|
كه جدا زان لب میگون |
شده پرخون ساغر ما |
|
||||
|
چو دل از حسرت خون شد |
نكند می چاره وی |
|
||||
|
|
|
رهی معیری |
||||
روشنک (گوینده) |
|
|
|||||
|
اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد. |
|
|||||