گلهای رنگارنگ ۱۴۷

روشنک (گوینده)

عیشی نبود چو عیش لولی و گدای

او را نه خرد نه ننگ نه خانه نه جای

اندر ره عشق می رود بی سر و پای

مشغول یکی و فارغ از هردو سرای

فخرالدین ابراهیم عراقی(غزل)

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را

کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

با صد هزار دیده  تماشا کنم تو را

بالای خود در آینۀ چشم من ببین

تا با خبر از عالم بالا کنم تو را

رسوای عالمی شدم از عشق و این عجب

ترسم خدانخواسته رسوا کنم تو را

فروغی بسطامی (غزل)

تُرکِ کمان کشیده دو چشم سیاه توست

تیری که بر نشانه نشیند نگاه توست

مستان به باده های دمادم ندیده اند

کیفیتی که در نگه گاه گاه توست

فروغی بسطامی (غزل)

عمری است سر کوی تو مستانه نشستیم جانا

یک لحظه بر عاشق بیدل ننشستی یارا

شهر آشوب (غزل)

مرضیه (ترانه)

عمری است سر کوی تو مستانه نشستیم جانا

یک لحظه بر عاشق بیدل ننشستی یارا

سرمایۀ هستی غم دیدار تو بودیم ما را

تو رفتی و دادیم زکف مایه هستی یارا

پیمانه کشیدی پیمان بشکستی

ای گل ز چه باغی 

ای فتنه چه هستی

 مهرت جُستم جانم هستی

آن چهره دلآرام تو ندیدن تا کی         

آه از دم تمنای  تو کشیدن تا کی

دوری از من یک تن، تا چند            

این بی مهری با من تا کی   

بالای بلندت پَستَم کند ای گل             

گیسوی کمندت برد از عاشق بیدل تحمل

شهر آشوب (غزل)

ای صبا آنچه شنیدی ز لب یار بگو        

عاشقان محرم رازند ،نه اغیار بگو

هم تو داری خبر از زلف شکن بر شکنش       

پیش ما قصه^ء دل های گرفتار بگو

چون حکایت کنی از دوست  ،من از غایت شوق    

 باز صدبار بگویم که دگر بار بگو

تا که از شرم گل از غنچه نیاید بیرون                       

صفت روی دلارام به گلزار بگو

ای صبا آنچه شنیدی ز لب یار بگو

عاشقان محرم رازند نه اغیار بگو

همام تبریزی (غزل)

عمری است سر کوی تو مستانه نشستیم جانا

یک لحظه بر عاشق بیدل ننشستی یارا

سرمایۀ هستی غم دیدار تو بودیم ما را

تو رفتی و دادیم زکف مایه هستی یارا

پیمانه کشیدی پیمان بشکستی

ای گل ز چه باغی 

ای فتنه چه هستی

 مهرت جُستم جانم هستی

آن چهره دلآرام تو ندیدن تا کی         

آه از دم تمنای  تو کشیدن تا کی

دوری از من یک تن، تا چند            

این بی مهری با من تا کی   

بالای بلندت پَستَم کند ای گل             

گیسوی کمندت برد از عاشق بیدل تحمل

شهر آشوب (غزل)

روشنک (گوینده)

خواهم شبی نقاب ز رویت بر افکنم

خورشید کعبه ماه کلیسا کنم ترا

فروغی بسطامی (غزل)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.