گلهای رنگارنگ ۱۵۸

روشنک (گوینده)

تُرك كمان كشیده دو چشم سیاه توست          

تیری كه بر نشانه نشیند نگاه توست

مستان به باده های دمادم ندیده اند               

كیفیتی كه در نگه گاه گاه توست

فروغی بسطامی (غزل)

هر چه كردم به ره عشق وفا بود وفا

وآنچه دیدم به مكافات جفا بود جفا

شربت من به كف یار اِلَم بود اِلَم 

قسمت من به در دوست بلا بود بلا

سكۀ عشق زدن محض غلط بود غلط

عاشق تو  شدن عین خطا بود خطا        

بارخوبان ستم پیشه گران بود گران

كار عشاق جگرخسته دعا بود دعا

هر كه جز مهر تو اندوخت هوس بود هوس

آن كه جز عشق تو ورزید هوا بود هوا

هر ستم كز تو كشیدیم كرم بود كرم

هر خطا كز تو به ما رفت عطا بود عطا

در همه عمر "فروغی" به طلب بود طلب

در همه حال وجودش به رجا بود رجا

فروغی بسطامی (غزل)

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند

بوسه دادند لبِ شاهد و پیمانه زدند

مُردم از حسرت جمعی كه از آن حلقه زلف     

سر زنجیر  به پای  دل دیوانه  زدند

مرضیه (آواز)

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند

بوسه دادند لبِ شاهد و پیمانه زدند

به حقارت مَنِگر باده كشان را كاین  قوم 

پشت پا بر فلك از همتِ مردانه زدند

مُردم از حسرت جمعی كه از آن حلقه زلف

سر زنجیر  به پای  دل دیوانه  زدند

روشنک(گوینده)

مُردم از حسرت جمعی كه از آن حلقه زلف 

سر زنجیر  به پای  دل دیوانه  زدند

كس نجست از دل گمگشته ما هیچ نشان

مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند

مرضیه (آواز)

كس نجست از دل گمگشته ما هیچ نشان

مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند

آخر  از پیرهن  شمع  فروغی  سرزد

آتشی  را   كه   نهان  بر  پر  پروانه  زدند

فروغی بسطامی (غزل)

تو و ناز و فتنه گری

من و افغانِ سحری  

تو و چو گل دل آزاری ها

من وچو مرغِ شب زاری ها

 چند از من بی خبری

به دو عالم تو را خواهم تو را خواهم                

ببین اشكم  ببین آهم 

نکند تا كی در آن دل آهِ زارم اثری

غم دل نَسَرایم پیش كسی

نزنم نفسی با همنفسی

كه ندارم جز تو كسی

نه دلم را سرانجامی نه آرامی

 نه كامی از دل آرامی     

نه تو را یك شب از رحمت

 بر حالِ من نظری

بی گُلِ رویت با غم و حسرت یارم                        

آه و ناله بود کارم

 بی تو چشمه ی خونبارم

آتشی به سینه دارم

جانِ اسیرم بسته ی بندت صید كمندت                    

بی تو ز جان گذرم، ز جهان گذرم 

از من چون می گذری

ز چه رو سوی ما نگهی نكنی

نگهی ز وفا به رهی نكنی

ببری جان و دل  

امّا نام عاشق نبری

رهی معیری

روشنک (گوینده)

ای لطف تو دستگیر هر رسوایی

ای عفو تو پرده پوش هر خود رایی

بخشای بدان بنده که اندر همه عمر

جز  درگه  تو  دگر  ندارد   جایی

فخرالدین ابراهیم عراقی (غزل)

مرضیه

(ترانه)

تو و ناز و فتنه گری

من و افغان سحری  

تو و چو گل دلازاری ها 

من و چو مرغ شب زاری ها

چند از من بی خبری

به دو عالم تو را خواهم

ببین اشكم ببین آهم

نكند تا كی در آن دل

آه زارم اثری

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.