گلهای رنگارنگ ۱۷۲

روشنک (گوینده)

همچو فرهاد بود كوه كنی  پیشه  ما

كوه ما سینۀ ما ناخن ما تیشۀ ما

بهر یك جرعه مِی منت ساقی نكشیم

اشك ما بادۀ ما دیدۀ ما شیشۀ ما

ادیب نیشابوری

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای  

  سوختم زین آشنایان ای خوشا بیگانه ای

بلبل از شوق گل و پروانه از دیدار شمع    

  هر یكی سوزد به نوعی در غم جانانه ای

گر اسیر خط و خالی شد دلم عیبش مكن 

  مرغ جایی میرود كانجاست آب و دانه ای

عاقلانش  باز  زنجیرِ  دگر  بر  پا  نهند 

روزی ار زنجیر از هم بگسلد   دیوانه ای

این جنون تنها نه مجنون را مسلم شد بهار 

باش كز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای

ملک الشعرای بهار       (قطعه)

بنان (آواز)

ای امید دل من كجایی

همچو بختم كنارم نیایی 

آشنا سوز و دیر آشنایی

یا بلای دلِ مبتلایی                                  

بی وفا ، بی وفا ، بی وفایی

تو غارتگرِ عقل و هوشی   

به آزار جانم چه كوشی

چنان دارم در جان خروشی

چه خواهم از تو جز نگاهی 

چه خواهی از جانم چه خواهی      

ندارم جز عشقت گناهی

بر سیه بختی من گواهی

چون دو چشم مستت دل سیاهی 

كو به غیر از آغوشت پناهی

آتشی، سر كشی، فتنه جویی  

آفتی ،خانه سوزی، گناهی

عشق من جان من را چه خواهی

ماه من مجلس آرا تویی تو

عشق من شادی افزا تویی تو  

روشنی بخش دلها تویی تو

راحت جان شیدا تویی تو 

سر گران از چه با ما تویی تو

                      اسماعیل نواب صفا

كنون كه صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی  

نگاه دار دلی را كه برده ای به نگاهی

روشنک (گوینده)

كنون كه صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی   

نگاه دار دلی را كه برده ای به نگاهی

چو در حضور تو ایمان و كفر راه ندارد 

  چه مسجدی چه كِنشتی چه طاعتی چه گناهی

بنان (آواز)

مقیم كوی تو تشویش صبح و شام ندارد 

  كه در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی

چو در حضور تو ایمان وكفر راه ندارد

چه مسجدی چه كِنشتی چه طاعتی چه گناهی

مده به دستِ  سپاه  فراق  مُلك  دلم  را

به شكر آنكه در اقلیمِ  حسن   بر همه  شاهی

رواست گر همه عمرش به انتظار سر آید 

كسی كه  جان  به ارادت  نداده  بر سر راهی

تسلی دل خود می دهم به مُلكِ محبت 

گهی  به  قطرۀ  اشكی  گهی  به  شعله  آهی

روشنک (گوینده)

تسلی دل خود می دهم به مُلكِ محبت 

گهی  به  قطرۀ  اشكی  گهی  به  شعله  آهی

بنان (آواز)

فتاده تابش مهرِ مَهی به جان فروغی 

چنان كه برق تجلی فتد به خرمن كاهی

فروغی بسطامی (غزل)

ای امید دل من كجایی

همچو بختم كنارم نیایی 

آشنا سوز و دیر آشنایی

یا بلای دلِ مبتلایی

بی وفا ، بی وفا ، بی وفایی

تو غارتگرِ عقل و هوشی   

به آزار جانم چه كوشی

چنان دارم در جان خروشی

چه خواهم از تو جز نگاهی 

چه خواهی از جانم چه خواهی 

ندارم جز عشقت گناهی

بر سیه بختی من گواهی 

چون دو چشم مستت دل سیاهی 

كو به غیر از آغوشت پناهی

آتشی، سر كشی، فتنه جویی 

آفتی ،خانه سوزی، گناهی 

عشق من جان من را چه خواهی

ماه من مجلس آرا تویی تو 

عشق من شادی افزا تویی تو

روشنی بخش دلها تویی تو

راحت جان شیدا تویی تو 

سر گران از چه با ما تویی تو

                      اسماعیل نواب صفا

روشنک (گوینده)

چون فلك  دایرۀ  بینش خود ساز وسیع 

 تا بدانی كه چه مقدار صفا دارد عشق

صائب (غزل)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.