گلهای رنگارنگ ۱۷۵

روشنک (گوینده)

از شوق دو صد بوسه زنم بر دهن خویش       

هر گاه  كه  نام  تو  بر  آید  به زبانم

خواهم كه در آییم من و تو به سماعی

تو دست بر افشانی و من جان بفشانم

جلال الدین عضد یزدی

نگاه كن كه مَریزد دَهی چو باده به دستم 

فدای چشم تو ساقی به هوش باش كه مستم

نه شیخ می دهدم توبه و نه پیر مغان می        

   ز بس كه توبه نمودم ز بس كه توبه شكستم

یغمای جندقی (غزل)

یك سرِ مو در همه اعضای من          

نیست به فرمان من ای وای من

عاریتی بیش نَبُود ای دریغ

عقل من و هوش من و رای من

امیری فیروزکوهی

مرضیه (ترانه)

گریه را به مستی بهانه كردم                         

شكوه ها ز دست زمانه كردم

آستین چو از دیده  برگرفتم                                       

سیل خون به دامان روانه كردم

دلا خموشی چرا                                                   

چو خُم نجوشی چرا

برون شد از پرده راز جانم پرده راز                              

تو پرده پوشی چرا

دست من ز دامان گل رها كرد                          

 تا به شاخ گل آشیانه كردم

دلا خموشی چرا   

چو خُم نجوشی چرا

برون شد از پرده راز جانم پرده راز                             

تو پرده پوشی چرا

عارف قزوینی

روشنک   (گوینده)

دردی است در این دل كه هویدا نتوان كرد                      

سَّری است در این سینه كه پیدا نتوان كرد

تا دیده ی ما را ندهد حسن تو نوری                            

در باغِ  جمال  تو  تماشا   نتوان   كرد

مرضیه (آواز)

دردی است در این دل كه هویدا نتوان كرد                   

سرّی است در این سینه كه پیدا نتوان كرد

تا دیده ی ما را ندهد حُسن تو نوری                               

در باغ جمال تو تماشا نتوان كرد

تا دیده نپوشیم ز روی هر اغیار                                 

اندیشه ی آن چهرۀ زیبا نتوان كرد

از مِهر تو یك ذرّه چو خالی نتوان یافت           

قطع نظر از دیر مسیحا نتوان كرد

عالَم چو همه میكده ی بادۀ عشق است                             

مستی می و عشق به یك جا نتوان كرد

چون از دل عاشق خبری نیست كسی را                         

انكارِ دلِ  عاشق  شیدا  نتوان  كرد

تا عیسی جان پا ننهد بر سر عالم                    

یك سِیر بر این طارُم مینا نتوان كرد

مولانا (غزل)

مرضیه (آواز)

گریه را به مستی بهانه كردم                                    

شكوه ها ز دست زمانه كردم

آستین چو از دیده  برگرفتم                                       

سیل خون به دامان روانه كردم

دلا خموشی چرا                                                   

چو خُم نجوشی چرا

برون شد از پرده راز جانم پرده راز                              

تو پرده پوشی چرا

دست من ز دامان گل رها كرد                          

 تا به شاخ گل آشیانه كردم

دلا خموشی چرا   

چو خُم نجوشی چرا

برون شد از پرده راز جانم پرده راز                             

تو پرده پوشی چرا

عارف قزوینی

روشنک (گویده)

به تمنای نگاهی سر راهی بنشین      

مگر از خاك ره دوست غباری گیری

شیخ دزفولی

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.