گلهای رنگارنگ ۱۷۶

ما بهر ساقیان دل فرزانه سوختیم

آبی بر آتش دلِ ما هیچكس نزد

مجموعه ی خیال به میخانه سوختیم

چندانكه پیشِ مَحرَم و بیگانه سوختیم

این شاخه ی رَز، دهنده دستی بوده است

این نشئه كه جان شیفته ی حالت اوست 

این می لب لعل می پرستی بوده است

طرز نگهی ز چشم مستی بوده است

رفتی ز پیش دیده و بر جان نشسته ای

از ما چه دیده ای كه به صد سوز همچو شمع

ای غم اگر چه عهد تو بشكسته ام به می    

 بر چشم غیر ار بنشینی به دلبری

وز خاطرم چو اشك به دامان نشسته ای

خندان میان بزم حریفان نشسته ای

نازم تو را كه بر سر پیمان نشسته ای 

اندیشه كن چو اشك كه لرزان نشسته ای

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی

هرچه خواری به یاری كشیدم و دیدم

بس ناله ها كردم به امیدی

فریاد از دل تو كز جفا

جانا گرچه بردی از یادم

ز پا فكندی به سر دویدم گوهر فشاندم

ساقی بده آن می را

كه پای لاله پیاله خوش باشد

علاج محنت به جز می نیست 

پیوند الفت بریدی و رفتی

دامن ز بختم كشیدی و رفتی 

که رحم آری به فریاد من ، ای گل 

فریاد ما نشنیدی و رفتی

جان در كوی عاشقی دادم

به اشك من خندیدی و رفتی

مطرب بزن آن نی را 

دل اسیران به ناله خوش باشد 

به غیر نالیدن نی نیست

ز اشتیاقِ تو جانم به لب رسید كجایی         

نگفته ای كه بیایم چو جان تو به لب آید

منم كنون و یكی جان بیا كه بر تو فشانم

گذشت عمر و ندیدم جمال روی تو روزی

كجا نشان تو جویم كه در جهانت نیابم  

مرا ز لطف تو ای دوست نا امید مَگردان

فتاده ام چو عراقی همیشه بر در وصلت

چه باشد ار رخ خوبت بدین شكسته نمایی

ز درد جانِ من اكنون به لب رسید كجایی

جدا مشو ز من این دم كه نیست وقت جدایی

مرا نه ای و ندانم كه یار كه ای و كرایی

چگونه روی تو بینم كه در خیال نیایی

امیدوار به كوی تو آمدم به گدایی 

بود كه این در بسته به لطف خود بگشایی

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی

هرچه خواری به یاری كشیدم و دیدم 

بس ناله ها كردم به امیدی

فریاد از دل تو كز جفا 

جانا گرچه بردی از یادم 

ز پا فكندی به سر دویدم گوهر فشاندم 

ساقی بده آن می را 

كه پای لاله پیاله خوش باشد 

علاج محنت به جز می نیست

پیوند الفت بریدی و رفتی

دامن ز بختم كشیدی و رفتی 

که رحم آری به فریاد من ، ای گل 

فریاد ما نشنیدی و رفتی

جان در كوی عاشقی دادم

به اشك من خندیدی و رفتی

مطرب بزن آن نی را 

دل اسیران به ناله خوش باشد 

به غیر نالیدن نی نیست

گفتی بگوی عاشق و بیمارِ كیستی 

تا چند گِرد كوی تو گَردم گهی به پرس 

من عاشق توام تو بگو یار كیستی

كاین جا چه می كنی و طلبكار كیستی

این هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ایران. 

همیشه شاد و همیشه خوش باشید.