یک شاخه گل ۳۷

      
گوینده:: روشنک          
  این بار مختصری از نثر سعدی، شاعر بزرگ قرن هفتم را، می شنوید . در ادبیات شیرین زبان فارسی شعر بسیار است وهیچ یك از زبانهای زندۀ دنیا از حیث شعر به پای ایران نمی رسد . ولی از نظر نثر ، جز خواجه عبدالله انصاری و شیخ اجل سعدی از كمتر نویسنده ای می توان نثری زیبا و دلنشین مانند این دو یافت.      
       
 دکلمه: روشنک         
  یكی از بزرگان گفت پارسایی را ، چه گویی در حق فلان عابد كه دیگران درحق وی به طعنه سخنها گفته اند؟  گفت بر ظاهرش عیب نمی بینم و در باطنش غیب نمی دانم.  
       
 

هر كه را جامهء پارسـا بــینی

ور ندانی كه در نهانش چیست

پارســا دان و نیــك مرد انگار

محتسب را درون خانه چه كار

 
      گلستان سعدی (رباعی)
       
 دکلمه: روشنک      
  دزدی به خانه پارسایی در آمد. چندان كه جست چیزی نیافت. دلتنگ شد. پارسا خبر شد، گلیمی كه در آن خفته بود در راه دزد انداخت تا محروم نشود.  
       
 

شـــنیدم كــه مردان راه خدا 

ترا كی میّـــســـــر شود این مقام

دل دشــمنان را نكردنــد تـــــنگ

كه با دوستانـت خــلافست و جنگ

 
      گلستان سعدی (رباعی)
       
ترانه: سیما بینا       
 

گُلی از دستِ من بستون و بو كن

به هر جـا می روی كه من نباشم

میونِ هـر دو زلـفونت فرو كن

بجای من تــو با گــل گفــتــگو كن

 
       
 

گُـُلِِ سرخ و سپید من بنفشه برگ و بید من 

بــیا بالا بـلای من گــلــو بنـدِ طــلای مــن  
    چو میآیی بلای من چه می آری برای من    
       
  گُـُل آمــد گُـُلعذار آمد، بهار آمـد ، بهار آمـد نگارِ سبزه روی من به روی سبزه زار آمد  
       
 

گُـُلِ سرخ و سپیدم كی می آیی؟

تو گفتی گُل در آید من می آیوم 

بنفشه برگ و بیدم كی می آیی

گُـُلِ عالم تموم شـد كی می آیی

 
       
  گُـُلِِ سرخ و سپید من بنفشه برگ و بید من  بــیا بالا بـلای من گــلــو بنـدِ طــلای مــن  
    چو میآیی بلای من چه می آری برای من    
       
  گُـُل آمــد گُـُلعذار آمد، بهار آمـد ، بهار آمـد نگارِ سبزه روی من به روی سبزه زار آمد  
    بهار آمد ، بهار آمد ، بهار آمد ، بهار آمد    
      شاعر ناشناس (ترانهٔ محلیء خراسانی)
       
       
       
گوینده: روشنك      
  پيوسته دلت شاد و لبت خندان باد.  


Back to programme page