برگ سبز ۱۰۸

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
دکلمه: روشنک      
  چه شب است یارب امشب كه ستاره‌ای برآمد    
    كه دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم  
       
  نكنید دردمندان گله از سیاهی شب    
    كه من این صباح روشن به شب سیاه دارم  
      سعدی (غزل)
       
       
 

تا به دامان تو ما دست تولا زده‌ایم  

در خور مستی ما رطل و خُم و ساغر نیست 

به تولای تو بر هر دو جهان پا زده‌ایم

ما از آن باده‌كشانیم كه دریا زده‌ایم

 
      همای شیرازی (غزل)
       
       
 

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی 

دل كه آیینهٔ شاهی است غباری دارد

خرقه یك‌جا گرو باده و دفتر جایی

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رأیی

 
      حافظ (غزل)
       
       
آواز:  محمودی خوانساری    
  در پیش بی‌دردان چرا فریاد بی‌حاصل كنم    
    گر شكوه‌ای دارم ز دل با یار صاحبدل كنم  
       
  در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مُل    
    من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل كنم  
       
  اول كنم اندیشه‌ای تا برگزینم پیشه‌ای    
    آخر به یك پیمانه می اندیشه را باطل كنم  
       
  از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او    
    تا چون غبار كوی او در كوی جان منزل كنم  
       
  غرق تمنای تویم موجی ز دریای تویم    
    من نخل سركش نیستم تا خانه در ساحل كنم  
      رهی معیری (غزل)
       
       
گوینده: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز آن‌كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌دار شما.  
       
       
       

Back to programme page