گلهای رنگارنگ ۱۹۷

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

ما را میافكنید كه ما اوفتاده ایم            

در كار عشق تن به بلاها نهاده ایم

 

 

ما بیدلیم و هرچه كند بیدلی رواست          

دل را به یادگار به معشوق داده ایم

 

 

 

 

سنایی(غزل)

 

زان می كه ز بوی وی شوریده و سرمستم   

دریاب مرا ساقی والله چنین هستم

 

 

پر كن ز می پیشین بنشین بر من بنشین                 

بنشین كه چنین وقتی در خواب همی جستم

 

 

 

 

مولانا(غزل)

 

نه راحت از فلك جویم نه دولت از خدا خواهم         

اگر پرسی چه می خواهی تو را خواهم تو را خواهم

 

 

 

 

جامی (غزل)

مرضیه (آواز)

 

 

 

 

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی                  

پیوند الفت بریدی و رفتی

 

 

هر چه خواری به یاری كشیدم و دیدم              

دامن ز دستم كشیدی و رفتی

 

 

بس ناله ها كردم به امیدی كه

رحم آری به فریاد من ای گل

 

 

فریاد از دل تو كز جفا

فریاد ما نشنیدی و رفتی

 

 

جانا گرچه بردی از یادم

جان در كوی عاشقی دادم

 

 

ز پا فكندی به سر دویدم گوهر فشاندم

به اشك من خندیدی و رفتی

 

 

ساقی بده آن می را                                 

مطرب بزن آن نی را

 

 

كه پای لاله پیاله خوش باشد                     

دل اسیران به ناله خوش باشد

 

 

علاج محنت به جز می نیست                        

به غیر نالیدن نی نیست

 

 

 

 

رهی معیری

 

شنیدم رهروی در سرزمینی                           

همی گفت این معما با قرینی

 

 

كه ای صوفی شراب آنگه شود صاف                

كه در شیشه بماند اربعینی

 

 

گر انگشت سلیمانی نباشد                          

چه خاصیت دهد نقش نگینی

 

 

 

 

حافظ(غزل)

 

یكدم گمان مبر ز خیال تو غافلم                        

بنشستم ار خموش خدا داند و دلم

 

 

 

 

مهری هروی

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

بر چشم غیر ار بنشینی به دلبری                 

اندیشه كن چو اشك كه لرزان نشسته ای

 

 

 

 

مهری هروی

بنان(آواز)

 

 

 

 

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی

پیوند الفت بریدی و رفتی

 
 

هرچه خواری به یاری كشیدم و دیدم

دامن ز دستم كشیدی و رفتی

 
 

بس ناله ها كردم به امیدی كه

رحم آری به فریاد من ، ای گل

 

 

فریاد از دل تو كز جفا

فریاد ما نشنیدی و رفتی

 

 

جانا گرچه بردی از یادم

جان در كوی عاشقی دادم

 

 

ز پا فكندی به سر دویدم گوهر فشاندم

به اشك من خندیدی و رفتی

 

 

ساقی بده آن می را                                 

مطرب بزن آن نی را

 

 

كه پای لاله پیاله خوش باشد                     

دل اسیران به ناله خوش باشد

 

 

علاج محنت به جز می نیست  

 به غیر نالیدن نی نیست                     

 

 

 

 

رهی معیری

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 









 

Back to programme page