گلهای رنگارنگ ۲۰۳

تنها نه من كه چشم جهانی به روی توست

جان می دهم به بوی سر زلف دل فریب

با دیده كس فروغ تو بیند زهی دروغ

روی نیاز خلق ز هر سو به سوی توست

كان خود شمیمی از قِبَلِ خاك كوی توست

كین نور دیده نیز فروغی ز روی توست

همه شب راه دلم برخم

گر نهادیم قدم بر سر هستی شاید                         

زان شكستم به هم آینۀ خودبینی را                   

پیر پیمانه كشان شاهد من بود مدام                           

هیچ كس آب ز سرچشمۀ مقصود نخورد                   

دوش با ماه فروزنده فروغی می گفت                        

آه از این راه كه باریك تر از موی تو بود

كه سر همت ما بر سر زانوی تو بود

كه نگاهم همه در آینۀ روی تو بود

كه همه مستی ام از نرگس جادوی تو بود

مگر آن تشنه كه جایش به لب جوی تو بود

كه آفتاب آیتی از طلعت نیكوی تو بود

تا دل من صید شد در دام عشق

آن بلا كز عاشقی من دیده ام

من خود از بیم بلای عاشقی

در زمانم مست و بی سامان كند

این عجب تر كز همه خلق جهان

جان و دین و دل همی خواهد ز من

جان و دین و دل فدا كردم بدو

باده شد جان من اندر جام عشق 

باز چون افتاده ام در دام عشق

بر زبان می نگذرانم نام عشق

جام شور انگیز دُرد آشام عشق

نزد من باشد همه آرام عشق

این بُودَست از سوی جان پیغام عشق

تا مگر یك ره بر آید كام عشق

تنها نه من كه چشم جهانی به روی توست

جان می دهم به بوی سر زلف دل فریب

با دیده كس فروغ تو بیند زَهی دروغ

روی نیاز خلق ز هر سو به سوی توست

كان خود شمیمی از قِبَل خاك كوی توست

كین نور دیده نیز فروغی ز روی توست

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

گر نهادیم قدم بر سر هستی شاید

زان شكستم به هم آین خود بینی را

پیر پیمانه كشان شاهد من بود مدام

آه از این راه كه باریك تر از موی تو بود

كه سر همت ما بر سر زانوی تو بود

كه نگاهم همه در آینهء روی تو بود

كه همه مستی ام از نرگس جادوی تو بود