گلهای رنگارنگ ۲۰۵

نوبهار است بیا تا به چمن روی كنیم

هركجا سنبلی آشفته ببینیم به باغ

به خیال رخ جانانه گلی بوی كنیم

شرحی آغاز از آن سنبل گیسوی كنیم

تا خواسته ام ز تو ترا خواسته ام

خوابی دیدم دوش و فراموشم شد

از عشق تو خوان عشق آراسته ام

این میدانم كه مست برخاسته ام

گر جان طلبند در وفای تو دهم

چیزی كه نمی دهم به غیر تو دل است

ور سر خواهند در هوای تو دهم

آن نیز اگر بود رضای تو دهم

ای آتشین لاله چون روی یاری

ساغر بود پر می در روزگارت

بخت اگر به كام تو بود از چه

 خنده گر گناه تو بود داغ دل

دل تو خونین لب تو خندان دلداده یا دلبری

من هم از شراب محبت چون تو جرعه نوشم

بر آن دل خونین داغ كه داری

یا بینوا چون من در روزگاری

خون به جام تو بود به نو بهاران

گواه تو بود به عشق یاران

ز روی لیلی ز قلب مجنون خندان و خونین تری

جان و دل در آتش ولیكن لاله سان خموشم

گر جان طلبند در وفای تو دهم

چیزی كه نمی دهم به غیر تو دل است

ور سر خواهند در رضای تو دهم

و آن نیز اگر بود رضای تو دهم

كفر و دین در بر عشاق نكوكار یكی است

اگر از دیده تحقیق به عالم نگری

تا كه در میكده من پای نهادم دیدم

ما همه چون نی و تو خود همه دم نایی ما

با همه خلق جهان صلحم و اندر بر من

مختلف گر چه بود درد من و درمانش

كعبه و بتكده و سبحه و زنار یكی است

عشق و معشوقه و عاشق دل ودلدار یكی است

اهل آنجا همه مست می و هشیار یكی است

چون حقیقت نگری این همه گفتار یكی است

جور اغیار و سر مرحمت یار یكی است

خوشدلم زآنكه طبیبم یك و عطار یكی است

آراسته باغ و بلبلان یكسره مست

اسباب فراغت همه درهم زده است

یاران همه از نشاط گل باده به دست

بشتاب كه جز تو هرچه می خواهی هست

دارم دلی خونین بی لاله رویی

جویی ز خون رانم از دیده بی او

افتاده چون اشكم بر خاك كویی

چون لاله ای بینم برطرف جویی

دور از آن مه غنچه دهن

فتادم از پا به ناتوانی چون سایه در كوی او

كآتشین عذار تو ای گل برده صبر و هوشم

روز و شب بود دیدهء من ستاره باران

صبا پیامی به مهربانی از من ببر سوی او

جان و دل در آتش ولیكن لاله سان خموشم