برگ سبز ۱۱۰

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

  
      منسوب به عطار (قصیده)
       
دکلمه: شمسی فضل اللهی     
 

آن شب كه نگه بر نگهش دوخته بودم 

در چشم سیه داشت نهان برق نگاهی

گر سایهٔ مژگانش به دادم نرسیدی

با یك نگه از دیدهٔ من ریخت به دامن 

می‌خواستم از برق نگاهش بگریزم  

از دیدهٔ وی راز دل آموخته بودم

كز گرمی آن تا سحر افروخته بودم

در شعلهٔ برق نگهش سوخته بودم

گنجی كه به عمری به دل اندوخته بودم

افسوس كه با سوز وی آموخته بودم

  
      كاظم رجوی ایزد (غزل)
       
آواز: محمودی خوانساری      
 

یار بی پرده كمر بست به رسوایی ما  

حالیا مست و خرابیم ز كیفیت عشق   

نقد دنیا به بهای لب ساقی دادیم  

شب ما تا به قیامت نشود روز كه هست   

مگرش زلف تو زنجیر نماید ور نه 

ما تماشایی او خلق تماشایی ما

پس از این تا چه رسد بر سر سودایی ما

 تا كجا صرف شود مایهٔ عقبایی ما

پردهٔ روز قیامت شب تنهایی ما

در همه شهر نگنجد دل صحرایی ما

  
      فروغی بسطامی (غزل)
       
دکلمه: شمسی فضل اللهی     
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌دار شما.  

Back to programme page