گلهای رنگارنگ ۲۱۶

      

       
         
گلهای رنگارنگ برنامه شماره ٢۱۶        
       
روشنك (دکلمه)      
       
 

می خواهمت ای ساقی برخیز و شرابم ده

من  شعلۀ  خاموشم  من  مستم و مدهوشم 

افسانۀ  عقل  و دین  یكباره  رها   كردم

تا دل  به  بلا  دادم  از  رنج  تن   آزادم  

می خوانمت ای مطرب راهی ز رُبابم ده

امشب  به  ندای  دل  مستانه  جوابم   ده

باكی   نبود  دیگر   دیوانه  خطابم    ده

خواهی تو امیدم بخش خواهی تو عذابم  ده 

 
      عبدالرزاق اصفهانی (غزل)
       
  شهر پر هنگامه از دیوانه ای دیدم رهی  از تو  و دیوانگی های توام آمد به یاد  
      (رهی معیری)
       
بنان (ترانه)    
  من از روز  ازل  دیوانه  بودم              
دیوانۀ روی تو سرگشتۀ كوی تو
سرخوش  از بادۀ  مستانه  بودم                
در عشق و مستی  افسانه  بودم
نالان از تو شد چنگ و عود من           
تارِ  موی  تو  تار  و پود   من
بی باده مدهوشم ساغر نوشم 
ز چشمۀ نوش تو         
مستی دهد ما را ، گل رخسارا 
بهار آغوش تو
چو به ما نگری غم دل ببری 
كز باده نوشین تری    
سوزم همچو گل از سودای دل             
دل رسوای تو، من رسوای  دل
گرچه به خاك و خون كشیدی مرا          
روزی كه دیدی مرا
بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا           
صبح امیدی مرا
 
 
      رهی معیری
روشنك (دکلمه)       
  شنیده ای كه بنالند عاشقان بی دوست  تو نیز عاشقی ای اوحدی بنال امشب  
       
بنان (آواز)    
       
 

بیار  باده   كه  ما  را  به هیچ  حال  امشب

به حكم آن كه ندارم حضور بی رخ دوست 

ز عشرت و طرب و باده هیچ  باقی  نیست 

برون نمی رود آن صورت از خیال امشب

مرا نماز حرام  است  و  می  حلال  امشب

ولی چه سود كه  دوریم  از آن جمال  امشب

 
      اوحدی مراغه ای (غزل)
       
  یا به نزد خویشتن راهم بده   یا  مجال  ناله  و آهم  بده  
       
روشنك (دکلمه)      
 

یا به نزد خویشتن راهم بده

یا خیال خود به خواب  من  فرست

غربت من در جهان از بهر توست   

یا  مجال  ناله  و  آهم  بده

یا    دلی     بیدار  و آ گاهم   بده

قُربت     خاصان   درگاهم    بده

 
       
بنان (آواز)    
       
 

یا  به  نزد  خویشتن  راهم    بده

از  دهانت  چون  نمی یابم   نشان  

غربت من در جهان از بهر توست  

یا خیال خود به خواب  من  فرست  

یا  مجال    ناله  و  آهم      بده

بوسه ای زان روی چون ماهم بده

قُربت     خاصان   درگاهم    بده

یا    دلی     بیدار  و آ گاهم   بده

 
      اوحدی مراغه ای (غزل)
روشنك:       
 

یا  تو  را  من  وفا   بیاموزم  

به كدامین دعات خواهم یافت 

روی  بگشای  تا  خلایق  را

از  خیالت  وفا  طلب  كردم

یا  من  از تو جفا    بیاموزم

تا  روم  آن  دعا     بیاموزم

معنی  "وَالضُحی"  بیاموزم

گفت   كو  از  كجا  بیاموزم

 
      عبدالرزاق اصفهانی (غزل)
 بنان (ترانه)      
 

من از روز  ازل  دیوانه  بودم              
دیوانۀ روی تو سرگشتۀ كوی تو
سرخوش  از بادۀ  مستانه  بودم
در عشق و مستی  افسانه  بودم
نالان از تو شد چنگ و عود من
تارِ  موی  تو  تار  و پود   من
بی باده مدهوشم ساغر نوشم 
ز چشمۀ نوش تو
مستی دهد ما را ، گل رخسارا 
بهار آغوش تو
چو به ما نگری غم دل ببری 
كز باده نوشین تری    
سوزم همچو گل از سودای دل
دل رسوای تو، من رسوای  دل
گرچه به خاك و خون كشیدی مرا
روزی كه دیدی مرا

بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا           

صبح امیدی مرا

   
    رهی معیری  
روشنك (دکلمه)      
 

یا  به  نزد  خویشتن  راهم    بده  

یا خیال خود به خواب  من  فرست 

غربت من در جهان از بهر توست 

یا  مجال    ناله  و  آهم      بده

یا    دلی     بیدار  و آ گاهم   بده

قُربت     خاصان   درگاهم    بده

 
       
بنان (آواز)      
 

یا  به  نزد  خویشتن  راهم    بده

از  دهانت  چون  نمی یابم   نشان  

غربت من در جهان از بهر توست  

یا خیال خود به خواب  من  فرست 

یا  مجال    ناله  و  آهم      بده

بوسه ای زان روی چون ماهم بده

قُربت     خاصان   درگاهم    بده

یا    دلی     بیدار  و آ گاهم   بده

 
    عبدالرزاق اصفهانی (غزل)  
  همیشه شاد و همیشه خوش باشید.  
       
       
 
 
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page