گلهای رنگارنگ ۲۱۷

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

مستم خرابم بی خودم منعم مكن عیبم مگو         

افتان و خیزان می روم می بین و این با كس مگو

 

 

ای عارف بی خویشتن خنده مزن بر عاشقان    

دیوانه واری می روم خانه به خانه  كو به كو

 

 

 

 

مولانا (غزل)

بنان (ترانه)

 

 

 

 

همه شب نالم چون نی كه غمی دارم   

 

 

 

دل و جان بردی اما نشدی یارم

 

 

 

با ما بودی بی ما رفتی

 

 

 

چو بوی گل به كجا رفتی                

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود                      

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم       

 

 

 

چنان كه دانی رهایی از غم نمی توانم                                           

 

 

 

تو چاره ای كن كه می توانی

 

 

 

گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد                         

 

 

 

چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود               

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

نه حریفی تا با او غم دل گویم                                     

 

 

 

نه امیدی در خاطر كه تو را جویم

 

 

 

ای شادی جان سرو روان كز بر ما رفتی                       

 

 

 

از محفل ما چون دل ما سوی كجا رفتی

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی                                                   

 

 

 

به كجایی غمگسار من فغان زار من بشنو بازآ 

 

 

 

از صبا حكایتی ز روزگار من بشنو بازآ

 

 

 

سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی                      

 

 

 

با قافله باد صبا رفتی تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

 

 

رهی معیری

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

ای مطرب درد پرده بنواز                         

هان از سر درد در ده آواز

 

 

تا سوخته ای دمی بنالد                            

تا شیفته ای شود سرافراز

 

 

 

 

فخرالدین عراقی   

(غزل)

بنان( آواز)

 

 

 

 

چنان در قید مهرت پای بندم             

كه گویی آهوی سر در كمندم

 

 

گهی بر درد بی درمان بگریم                           

گهی بر حال بی سامان بخندم

 

 

نه مجنونم كه دل بردارم از دوست        

مده گر عاقلی بیهوده پندم

 

روشنک (گوینده)

 

 

سعدی (غزل)

 

نه مجنونم كه دل بردارم از دوست

مده گر عاقلی بیهوده پندم

 

بنان(آواز)

 

 

 

 

نه مجنونم كه دل بردارم از دوست     

مده گر عاقلی بیهوده پندم

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

ای یار بساز تا بسوزم                             

با سوز دلم بساز و بنواز

 

 

از سوختن من است رایت                         

من ساخته ام  بسوز و بگداز

 

 

 

 

فخرالدین عراقی

بنان (ترانه)

 

 

 

 

همه شب نالم چون نی كه غمی دارم   

 

 

 

دل و جان بردی اما نشدی یارم

 

 

 

با ما بودی بی ما رفتی

 

 

 

چو بوی گل به كجا رفتی                

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود                      

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم       

 

 

 

چنان كه دانی رهایی از غم نمی توانم                                           

 

 

 

تو چاره ای كن كه می توانی

 

 

 

گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد                         

 

 

 

چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود               

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

نه حریفی تا با او غم دل گویم                                     

 

 

 

نه امیدی در خاطر كه تو را جویم

 

 

 

ای شادی جان سرو روان كز بر ما رفتی                       

 

 

 

از محفل ما چون دل ما سوی كجا رفتی

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی                                                   

 

 

 

به كجایی غمگسار من فغان زار من بشنو بازآ 

 

 

 

از صبا حكایتی ز روزگار من بشنو بازآ

 

 

 

سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی                      

 

 

 

با قافله باد صبا رفتی تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

 

 

رهی معیری

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

به من این عتاب منما که گذشته ام ز هستی                   

من و فکر جان سپردن تو و کار خودپرستی

 

 

بشکستی آن دلی را که شکسته بود ز عشقت                 

ز چه رو به خویش بالی که شکسته ای شکستی

 

 

 

 

داراب افسر بختیاری

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد

 

 

 

.

Back to programme page