گلهای رنگارنگ ۲۲۱

دست  قضا  چون  دل  آدم  سرشت

عشق   تو   گردید   مرا  سرنوشت

نیست   به  غیر  از  تو تمنای  من

وز   قدح   بادۀ   عشق  تو   مست

تا  تو منی  من  شده ام  خودپرست

بهر  تو  در  مزرعۀ  سینه   كشت

فارغم   اكنون  ز  جهیم  و  بهشت

چون  به   سر  زلف تو داریم دست        

من شده از بهر تو چون  ذره  پست       

سجده گه   من  همه  اعضای  من

مَكِش ای طبیب رنجم مده ای حكیم پندم               

شب و روز اشك بارم كه به هجر او دچارم           

چه شود اگر چو چنگم تو شبی به بَر بگیری              

به صفای عشق و مستی به تمام مُلك هستی              

كه  به عشق  پای بندم كه بدو  دردمندم

همه عمر بی قرارم كه به زلفِ او ببندم

که چنین نوای عشرت شنوی ز بند بندم 

غم او بر مرادم رخ او در پسندم 

دیدۀ خوش منظرآن چهره نشان دادن است                   

خواهی اگر وصلِ یار از غم هجران منال                    

پیشۀ  اهل  نظر  دیدن  و جان دادن است

زان كه وصول بهار تن به خزان دادن است

عاشقان مستند ما دیوانه ایم         

عاشقان مستند ما دیوانه ایم               

ما ز عقل خویشتن بیگانه ایم                  

عارفان شمعند ما پروانه ایم

لاجرم دُردی كِش میخانه ایم

عاشقان مستند ما دیوانه ایم               

ما ز عقل خویشتن بیگانه ایم

عارفان شمعند ما پروانه ایم

لاجرم دُردی كِش میخانه ایم

در ازل دادند چون جام الست               

كس نگردد  واقفِ اسرار                   

تا  ابد   ما   مست  آن  پیمانه ایم

ما چونكه همچون گنج در ویرانه ایم

مَكِش ای طبیب رنجم مده ای حكیم پندم                 

شب و روز اشك بارم كه به هجر او دچارم            

چه شود اگر چو چنگم تو شبی به بَر بگیری                

به صفای عشق و مستی به تمام مُلك هستی              

كه  به عشق  پای بندم كه بدو  دردمندم

همه عمر بی قرارم كه به زلفِ او ببندم

که چنین نوای عشرت شنوی ز بند بندم 

غم او بر مرادم رخ او در پسندم