گلهای رنگارنگ ۲۲۵

خوبی و ز تو شكل و شمایل همه خوش

خواهی تو به لطف كوش، خواهی به ستم     

با عشق تو جان و خرد و دل همه خوش

هست از تو  صفات  متقابل  همه  خوش

عشق ار چه به سوی هر كسش آهنگ است    

بس  بی رنگ  است   بادۀ  عشق   در او              

با هیچكسش نه آشتی  نِی جنگ است

این رنگ ز شیشه های رنگارنگ است 

گه  در هوس روی  نكو  آویزم

القصه ز هر چه رنگ و بو یابم                     

گه  در سر زلف  مشك  بو آویزم

 از زلف تو فِی الحال در او آویزم

من درد تو را ز دست آسان ندهم  

از دوست به یادگار  دردی دارم 

دل بر نكنم ز دوست تا جان  ندهم

كان درد به  صد هزار درمان ندهم

عاشق همه ساله مست و رسوا بادا  

در هشیاری غصۀ هر چیز   خوریم  

شوریده و  ژولیده  و  شیدا  بادا*

چون مست شدیم هر چه بادا باد

خدایا  چه كنم  غیر درد و غم  هم نفس  ندارم       
به جز مشتِ پری  بی تو ای پری در قفس ندارم
ای  سلسله  مو  نصیبم  كو؟  به  جز  ناكامی    
عاشق  شده ام   نمی ترسم  من  از  بدنامی
گهی  در  عشق و شیدایی ، حدیثِ  ناتمامم  من 
سبوی خانه بر دوشم  ، می  نادیده  جامم  من
دل پُر هوس ندارم

گه چون اشکی، گه چون آهی

گه جان بخشی، گه جان كاهی

گر با من آمیزی، گر از من بگریزی                       

نظر سوی كس ندارم ،  نظر سوی كس ندارم

دانی شب چیست؟ بشنو ای فرزانه               خلوت كنِ   عاشقان  ز  هر   بیگانه
خاصه كه امشب با مَه ام هم خانه*                 من مستم و مَه عاشق و شب دیوانه 

دانی شب چیست؟ بشنو ای فرزانه

خاصه كه امشب با مَه ام هم خانه** 

خلوت كنِ   عاشقان  ز  هر   بیگانه

من مستم و مَه عاشق و شب دیوانه

در كوی خرابات كسی را كه نیاز است

اسرار  خرابات    به جز مست   نداند

خواهی كه  درون حرم عشق  خرامی 

از  میكده ها   نالۀ    دلسوز  بر  آمد   

هشیاری و مستی اش همه  عین  نماز  است

هشیار چه داند كه در این كوی چه راز است

در میكده  بنشین  كه  ره  كعبه  دراز  است 

در  زمزمۀ  عشق   ندانم  كه  چه ساز است

ای  زندگی   تن  و   توانم  همه تو 

تو هستی من شدی از آنی همه من 

جانی و دلی ای دل و جانم  همه تو

من نیست شدم در تو از آنم همه تو