برگ سبز ۱۱۱

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

جانا سحر گهان چو نماز خدا كنم   

روزی اگر ز لطف بیایی به كلبه‌ام 

با چشم اشكبار به جانت دعا كنم

جان را به پایت ای شه خوبان فدا كنم

شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است

خواهی اگر وصل یار از غم هجران منال 

پیشهٔ اهل نظر دیدن و جان دادن است

زان كه وصول بهار تن به خزان دادن است

ما دل خود را به دست شوق شكستیم  

تا ننشیند به خاطر تو غباری 

از پی پیوند حلقهٔ سر زلفت 

گر بكشند از گناه عشق تو ما را 

بندهٔ عشقیم و محو دوست فروغی

هر شكنش را به تار زلف تو بستیم

از سر و جان خاستیم و با تو نشستیم

رشتهٔ الفت ز هر چه بود گسستیم

بازنگردیم از این طریق كه هستیم

ذرهٔ پاكیم و آفتاب پرستیم

فرخ صباح آنكه تو بر وی نظر كنی

آزاد بنده‌ای كه بود در ركاب تو  

ای آفتاب روشن و ای سایهٔ همای 

مقدور ما سری است كه در پایت افكنیم

فرخنده روز آنكه تو بر وی گذر كنی

خرم ولایتی كه تو آنجا سفر كنی

ما را نگاهی از تو تمناست اگر کنی 

گر زان‌ كه التفات بدین مختصر كنی

گر زان‌ كه التفات بدین مختصر كنی

غمت در نهانخانهٔ دل نشیند  

بنازم به بزم محبت كه آنجا 

مرنجان دلم را كه این مرغ وحشی

خلد گر به پا خاری آسان برآرم  

بنازی كه لیلی به محمل نشیند

گدایی به شاهی مقابل نشیند

ز بامی كه برخاست مشكل نشیند

چه سازم به خاری كه بر دل نشیند