گلهای رنگارنگ ۲۲۸

در سینه  نهان تو  بوده ای  من غافل   

عمری ز جهان تو را نشان می جُستَم 

در  دیده عیان تو  بوده ای  من غافل

خود جمله جهان تو بوده ای من غافل

ای مایه  اصل  شادمانی غم تو   

از حسن تو رازها به گوش دل من 

خوشتر ز حیات جاودانی غم تو

گوید  به زبان  بی زبانی غم تو

دل دیدن رویت به دعا می خواهد 

هستند شكر لبان در این ملك بسی  

وصلت به تضرع از خدا می خواهد

لیكن  دل  دیوانه  تو را  می خواهد

مگر  دگر  سخن  دشمنان  نیوشیدی 

من از جفای زمان  بلبلا نخفتم دوش

قضا  به نالۀ  مظلوم و لابۀ  محروم  

به مقتضای زمان اقتصار كن سعدی 

كه روی چون قمر از دوستان بپوشیدی

تو را چه بود كه تا صبح می خروشیدی

دگر نمی شود ای نفس بس كه كوشیدی

كه  آنچه  غایت  جهد  تو  بود  كوشیدی

در سینه  نهان تو  بوده ای من  غافل 

عمری ز جهان تو را نشان می جُستم

در  دیده عیان تو  بوده ای  من غافل

خود جمله جهان تو بوده ای من غافل

تنم  در  كورۀ  تب   سوزد  امشب 

فلك  از  روی  تو  در  محفل  من

مرا  از  تب   نباشد   ناله  و  درد 

از آن  نالم  كه شب  در روز دیدار  

گر امشب  می رسیدی بر سر  من 

به جای دوزخ و هجران و حسرت  

همان  بهتر  كه در هنگامۀ  عشق  

می افزایم   ز   هجر   تو   حدیثی  

اگر  دردم  یكی  بودی   چه بودی 

به   بالینم   حبیبی     یا     طبیبی  

روانم  درد و رنج  اندوزد  امشب

چرا  شمعی  نمی افروزد   امشب

نترسم  از لب    و رخ زرد

مرا   زان  ماه   مهرافزا جدا كرد

مگر   می آرمیدی   در   بر   من

بهشتی   می دمید   از  بستر من

مدد  جویم  دمی  از خامۀ   عشق

به   اوراق   مصیبت نامۀ   عشق 

وگر غم  اندكی  بودی  چه  بودی

از این دو گر یكی بودی چه بودی 

آنی  تو  كه از  نام  تو  می بارد  عشق 

عاشق شود آن كس كه به كوی ات گذرد 

وز نامه و پیغام  تو می بارد عشق

گویی ز در و بام تو می بارد عشق