گلهای رنگارنگ ۲۲۹

روشنک و سلطانی (گوینده)

گفتمش هندوی زلفت گفت طراری كند 

گفتمش جادوی چشمت گفت عیاری كند

گفتمش هندوی زلفت گفت طراری كند

گفتمش جادوی چشمت گفت عیاری كند

گفتمش لعل تو خواهد كرد كام دل روا    

باز گفت آری كند لیكن به دشواری كند

گفتمش هندوی سرمستت بود دایم خراب 

گفت مخمور است و گاهی نیز خماری كند

گفتم آن ترك قدح نوشت بود پیوسته مست 

گفت در مستی نگاهش گاه هشیاری كند

گفتمش آخر كند درد دل ما را دوا           

لعل خندانش تبسم كرد و گفت ری كند

فاخته ای (ترانه)

در كفت دارم دلی خوارش بكن زارش بكن

تا توانی روز و شب پیوسته آزارش بكن

در شكنج طره  گیسو به زنجیرش ببند

در هوای نرگس جادو گرفتارش بكن

گر نمی باشد سزای بندگی بهر فروش   

در كف برده فروشان سوی بازارش بكن

سلطانی (گوینده)

وعده وصلش بده اما بكن با او خلاف     

هر چه می دانی دروغ و عشوه در كارش بكن

فاخته ای(ترانه)

بنده ای بخشیدمت گر ناپسند آید تو را

یا بزن یا بند كن یا بر سر دارش بكن

چون ستمكش بندگان نزد ستمگر خواجگان 

خسته و بشكسته و بی قدر و مقدارش بكن

حبیب خراسانی (غزل)

تو سوز آه من ای مرغ شب چه می دانی         

ندیده ای شب من تاب و تب چه می دانی

به من گذار كه لب بر لبش نهم ای جام

تو قدر بوسه آن نوش لب چه می دانی

چو شمع و گل شب و روزت به خنده می گذرد          

تو گریه سحر و آه شب چه می دانی

بلای عشق ز هر درد جانگدازتر است

ندیده رنج محبت تعب چه می دانی

"رهی" به محفل عشرت به نغمه لب مگشای  

تو دل شكسته نوای طرب چه می دان

رهی معیری      (غزل)

روشنک (گوینده)

تو دل شكسته نوای طرب چه می دانی

فاخته ای (ترانه)

در كفت دارم دلی خوارش بكن زارش بكن

تا توانی روز و شب پیوسته آزارش بكن

در شكنج طره  گیسو به زنجیرش ببند

در هوای نرگس جادو گرفتارش بكن

گر نمی باشد سزای بندگی بهر فروش   

در كف برده فروشان سوی بازارش بكن

روشنک (گوینده)

وعده وصلش بده اما بكن با او خلاف     

هر چه می دانی دروغ و عشوه در كارش بكن

فاخته ای(ترانه)

بنده ای بخشیدمت گر ناپسند آید تو را             

یا بزن یا بند كن یا بر سر دارش بكن

چون ستمكش بندگان نزد ستمگر خواجگان 

خسته و بشكسته وبی قدر و مقدارش بكن

حبیب خراسانی (غزل)

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.