گلهای رنگارنگ ۲۳۲

روشنک (گوینده)

 بشنو از نی چون حكایت می كند              

از جدایی ها شكایت می كند

از نیستان تا مرا ببریده اند                 

از نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق          

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر كسی كه او دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم              

جفت بدحالان و خوشحالان شدم

هر كسی از ظن خود شد یار من         

از درون من نجست اسرار من

مولوی      (مثنوی)

خبرت هست كه بی روی تو آرامم نیست  

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذكر تو عضوی چه حكایت باشد  

سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

شب بر آنم كه مگر روز نخواهد بودن     

بامدادت كه نبینم طمع شامم نیست

به خدا و به سراپای تو كز دوستی ات       

خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

دوستت دارم اگر لطف كنی ور نكنی    

به دو چشم تو كه چشم از تو به انعامم نیست

بنان( آواز)

خبرت هست كه بی روی تو آرامم نیست  

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذكر تو عضوی چه حكایت باشد  

سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

شب بر آنم كه مگر روز نخواهد بودن     

بامدادت كه نبینم طمع شامم نیست

سعدی (غزل)

روشنک (گوینده)

خوشتر از دوران عشق ایام نیست     

بامداد عاشقان را شام نیست

مطربان رفتند و صوفی در سماع          

عشق را آغاز هست انجام نیست

آشنایان ره بدین معنی برند              

در سرای خاص بار عام نیست

تا نسوزد بر نیاید بوی عود              

پخته داند كاین سخن با خام نیست

مستی از من پرس و شور عاشقی       

آن كجا داند كه دردآشام نیست

سعدی (غزل)

بنان(ترانه)

چنانم بانگ نی آتش بر جان زد

كه گویی كس آتش بر نیستان زد

مرا در دل عمری سوز غم پنهان بود

نوای نی امشب بر آن دامان زد

نی محزون داغ مرا تازه تر از ناله كند

ز جدایی ها چو شكایت كند و ناله كند

كه به جانش آتش هجر یاران زد

به كجایی ای گل من

كه همچو نی بنالد ز غمت دل من 

جز ناله دل نبود در عشقت حاصل من

گذری به سرم نظری بر چشم ترم

كز غم تو قلب "رهی"

خون شد و از دیده برون شد

نوای نی گوید كز عشقت چون شد

رهی معیری

روشنک (گوینده)

آتش است این بانگ نای و نیست باد  

هر كه این آتش ندارد نیست باد

مولوی (مثنوی)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.