گلهای رنگارنگ ۲۳۶

 

 

 

 

 

 

ایراندخت پرتوی (گوینده)

 

 

 

 

 

 

دل به سودای تو بستیم خدا می داند    

وز مه و مهر گسستیم خدا می داند

 

 

با غم عشق تو عهدی كه ببستیم نخست 

بر همانیم كه بستیم خدا می داند

 

 

 به امیدی كه گشاید ز وصال تو دری       

در دل بر همه بستیم خدا می داند

 

 

دیده پر خون و دل آتشكده و جان بر كف                   

روز و شب جز تو نجستیم خدا می داند

 

 

خواستیم از سر شادی و غم هر دو جها

با غمت خوش بنشستیم خدا می داند

 

 

دوش با شمس خیال تو به دلجویی گفت           

آرزومند تو هستیم خدا می داند

 

      مشرقی (غزل)

قوامی (ترانه)

 

 

 

 

ای شب جدایی كه چون روزم سیاهی ای شب        

 

 

 

كن شتابی آخر ز جان من چه خواهی ای شب

 

 

 

نشان زلف دلبری ز بخت من سیه تری              

 

 

 

بلا و غم سراسری تیره همچون آهی ای شب

 

 

 

كنی به هجر یار من حدیث روزگار من            

 

 

 

بری ز كف قرار من جانم از غم كاهی ای شب

 

 

 

تا كه از آن گل دور افتادم                 

 

 

 

خنده و شادی رفت از یادم                  

 

 

 

سیه شد روزم

 

 

 

بی مه رویش دمی نیاسودم

 

 

 

به سیل اشكم گواهی ای شب

 

 

 

او شب چون گل نهد ز مستی بر بالین سر

 

 

 

من دور از او كنم ز اشک خود بالین را تر

 

 

 

خون دل از بس خوردم بی او

 

 

 

محنت و خواری بردم بی او مردم بی او

 

 

 

بی رخ آن گل دلم به جان آمد

 

 

 

دگر از جانم چه خواهی ای شب

 

 

 

 

 

رهی معیری

ایراندخت پرتوی (گوینده)

 

 

 

 

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست   

كه نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

 

 

دگر به روی كسان دیده بر نمی باشد

خلیل من همه بتهای آذری بشكست

 

 

مطیع امر توام گر دلم بخواهی سوخت

اسیر حكم توام گر تنم بخواهی خست

 

 

 

 

سعدی (غزل)

قوامی(آواز)

 

 

 

 

شب فراق كه داند كه تا سحر چند است   

مگر كسی كه به زندان عشق در بند است

 

 

گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم

كدام سرو به بالای دوست مانند است

 

 

پیام من كه رساند به یار مهرگسل

كه برشكستی و ما را هنوز پیوند است

 

 

قسم به جان تو خوردن طریق عزت نیست

به خاكپای تو كان هم از این سوگند است

 

 

كه با شكستن پیمان و برگرفتن دل

هنوز دیده به دیدار تو آرزومند است

 

 

 

 

سعدی (غزل)

ایراندخت پرتوی (گوینده)

 

 

 

 

نشاید گفتن آن كس را دلی هست

كه ندهد بر چنین صورت دل از دست

 

 

به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز      

كه هشیاران نیآمیزند با مست

 

 

 

 

سعدی (غزل)

قوامی )ترانه(

 

 

 

 

ای شب جدایی كه چون روزم سیاهی ای شب        

 

 

 

كن شتابی آخر ز جان من چه خواهی ای شب

 

 

 

نشان زلف دلبری ز بخت من سیه تری              

 

 

 

بلا و غم سراسری تیره همچون آهی ای شب

 

 

 

كنی به هجر یار من حدیث روزگار من            

 

 

 

بری ز كف قرار من جانم از غم كاهی ای شب

 

 

 

تا كه از آن گل دور افتادم                 

 

 

 

خنده و شادی رفت از یادم                  

 

 

 

سیه شد روزم

 

 

 

بی مه رویش دمی نیاسودم                                                

 

 

 

به سیل اشكم گواهی ای شب

 

 

 

او شب چون گل نهد ز مستی بر بالین سر                   

 

 

 

من دور از او كنم ز اشک خود بالین را تر

 

 

 

خون دل از بس خوردم بی او                           

 

 

 

محنت و خواری بردم بی او مردم بی او

 

 

 

بی رخ آن گل دلم به جان آمد                                        

 

 

 

دگر از جانم چه خواهی ای شب

 

 

 

 

 

رهی معیری

ایراندخت پرتوی (گوینده)

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 

 

 

Back to programme page