گلهای رنگارنگ ۲۳۷

روشنک (گوینده)

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی

كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را

تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی

بنان(آواز)

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی

كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستی

نه تو مثل آفتابی كه حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان كه هستی

چه حكایت از فراقت كه نداشتم ولیكن

چو تو روی باز كردی در ماجرا ببستی

دل دردمند ما را كه اسیر توست یارا

به وصال مرحمی نه چو به انتظار خستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را

تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی

گله از فراق یاران و جفای روزگاران

نه طریق توست سعدی سر خویش گیر و رستی

روشنک (گوینده)

دل دردمند ما را كه اسیر توست یار

به وصال مرحمی نه چو به انتظار خستی

سعدی (غزل)

بنان(ترانه)

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی

نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

كیم من آرزو گم كرده ای تنها و سرگردان

نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی

گهی خاموش و حیران چون نگاهی بر نظرگاهی

"رهی" تا چند سوزم در دل شبها چو كوكبها

به اقبال شرر نازم كه دارد عمر كوتاهی

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.