گلهای رنگارنگ ۲۳۸

روشنک (گوینده)

چنان مستم چنان مستم من امروز        

كه از چنبر برون جستم من امروز

چنان چیزی كه در گفتن نیاید             

چنانستم چنانستم من امروز

بشوی ای عقل دست خویش از من       

كه در مجنون بپیوستم من امروز

نمی دانم كجایم نمی دانم كجایم لیك فرخ   

مقامی كاندر او هستم من امروز

مولوی (غزل)

بپوشان رخ و دلربایی مكن               

دگر با كسان آشنایی مكن

به چشم سیه خون مردم مریز             

بروی چو مه دلربایی مكن

سیف الدین مرغینانی

طره یار پریشان چه خوش است          

قامت دوست خرامان چه خوش است

از می عشق دلی مست و خراب         

همچو چشم خوش جانان چه خوش است

فاخته ای )آواز(

طره یار پریشان چه خوش است     

قامت دوست خرامان چه خوش است

از می عشق دلی مست و خراب         

همچو چشم خوش جانان چه خوش است

در خرابات  خراب افتاده

عاشق بی سر و سامان چه خوش است

آن دل شیفته ما بنگر                        

در خم زلف پریشان چه خوش است                

یوسف گمشده ما را بین                    

کاندر آن چاه زنخدان چه خوش است

لذت عشق بتم از من پرس                  

تو از آن بی خبری  كان چه خوش است

تو چه دانی كه شكر خنده او             

از دهان شكرستان چه خوش است

چه شناسی که می و نقل به هم

از لب آن بت خندان چه خوش است

یار ساقی و "عراقی" باقی                     

وه كه این عیش بدین سان چه خوش است

فخرالدین عراقی (غزل)

عبدالعلی وزیری      (ترانه)

بشنو از نی چون حكایت می كند        

وز جدایی ها شكایت می كند

كز نیستان تا مرا ببریده اند              

از نفیرم مرد و زن  نالیده اند

سینه خواهم  شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر كسی كو دور ماند از اصل خویش      

باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم               

جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هر كسی از ظن خود شد یار من          

وز درون من نجست اسرار من

سر من از ناله من دور نیست          

لیك چشم و گوش را دور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد    

هر كه این آتش ندارد نیست باد

مولوی (مثنوی)

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.