گلهای رنگارنگ ۲۳۹

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

كم كم آید از چمن بوی بهار                  

گشت دور جام لعل خشكوار

 

 

نرم نرمك عطر افشاند نسیم                 

اندك اندك گل دمد بر شاخسار

 

 

مرغك عاشق به صد شور و نوا            

بر كشد از دل نوای یار یار

 

 

گر تو را در دل غمی باشد بزرگ     

بر بیابان فراموشی سپار

 

 

روز نو كن عشق نو كن می كهن           

چند نالیدن ز دست روزگار

 

 

همی نسیم گل آرد به باغ بوی بهار        

بهارچهر منآ خیز و جام باده بیار

 

 

اگر چه باده حرام است ظن برم كه مگر

حلال گردد بر عاشقان به وقت بهار

 

 

 

 

فرخی سیستانی (غزل)

مرضیه (آواز)

 

 

 

 

آتش عشق است كاندر نی فتاد            

جوشش عشق است كاندر می فتاد

 

 

همچو نی زهری و تریاقی كه دید       

همچو نی دمساز و مشتاقی كه دید

 

 

نی حدیث راز پر خون می كند           

قصه های عشق مجنون می كند

 

 

گر نبود این ناله نی را اثر                

نی جهان را پر نكردی از شكر

 

 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست   

لیك كس را دیده جان دستور نیست

 

 

سر پنهان است اندر زیر و بم               

فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

 

 

 

 

مولوی (مثنوی)

 

بشنو از نی چون حكایت می كند        

وز جدایی ها شكایت می كند

 

 

كز نیستان تا مرا ببریده اند              

از نفیرم مرد و زن  نالیده اند

 

 

سینه خواهم  شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

 

 

هر كسی كو دور ماند از اصل خویش      

باز جوید روزگار وصل خویش

 

 

من به هر جمعیتی نالان شدم               

جفت بدحالان و خوش حالان شدم

 

 

هر كسی از ظن خود شد یار من          

وز درون من نجست اسرار من

 

 

سر من از ناله من دور نیست          

لیك چشم و گوش را دور نیست

 

 

آتش است این بانگ نای و نیست باد    

هر كه این آتش ندارد نیست باد

 

 

 

 

مولوی (مثنوی)

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 

 

Back to programme page