برگ سبز ۱۱۳

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

  
      منسوب به عطار (قصیده)
       
دکلمه: روشنک      
 

گر چه مستیم و خرابیم چو شب‌های دگر 

امشبی را كه در آنیم غنیمت شمریم  

مست مستم مشكن قدر خود ای پنجهٔ غم 

باز كن ساقی مجلس سر مینای دگر

شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر

من به میخانه‌ام امشب تو برو جای دگر

  
      عماد خراسانی (غزل)
       
       
 

دوستت دارم و دانم كه تویی دشمن جانم 

مرغكان چمنی راست بهاری و خزانی 

گریه از مردم هشیار خلایق نپسندند

از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست ندانم

من كه در دام اسیرم چه بهارم چه خزانم

شده ‌ام مست كه تا قطرهٔ اشكی بفشانم

  
      عماد خراسانی (غزل)
       
آواز: حسین قوامی      
 

شب فراق كه داند كه تا سحر چند است 

گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم   

پیام من كه رساند به یار مهر گسل  

قسم به جان تو خوردن طريق عزت نيست 

كه با شكستن  پيمان و بر گرفتن  دل

مگر كسی كه به زندان عشق در بند است

كدام سرو به بالای دوست مانند است

كه بر شكستی و ما را هنوز پیوند است

به خاكپای تو كان هم عظيم سوگند است

هنوز ديده به ديدارت آرزومند است

  
      سعدی (غزل)
       
       
دکلمه: روشنک      
  زيبد كه زدرگاهت نوميد نگردد باز آن كس كه به اميدی بر خاك درت افتد  
      غزل (عراقی)
       
       
       
       
       
       
  اين هم برگ سبزی بود تحفه درويش، علی نگه دار شما.  

Back to programme page