گلهای رنگارنگ ۲۴۹

روشنک (گوینده)

 گدای عشقم و سلطان حُسن شاه من است 

به  حُسن  نیت عشقم   خدا  گواه من  است

اگر  چه  عشق  وطن  می كشد  مرا   اما         

خوشم به مرگ كه این دوست خیرخواه من است

خیال  روی  تو در هر كجا كه خیمه  زند   

ز  بی  قراریم   آنجا  قرارگاه  من  است

به  محفلی  كه  تویی  صد  هزار تیر نگاه

روانه   گشته  ولی   کارگر نگاه  من  است

ز راه كج چو به منزل  نمی رسی  برگرد

به  راه  راست  كه  این راه  شاهراه من است

عارف قزوینی (غزل)

بنان (آواز)

 گدای عشقم و سلطان حُسن شاه من است 

به  حُسن  نیت عشقم   خدا  گواه من  است

 خیال  روی  تو در هر كجا كه خیمه  زند        

ز  بی  قراریم   آنجا  قرارگاه  من  است

 به  محفلی  كه  تویی  صد  هزار تیر نگاه 

روانه   گشته  ولی   کارگر نگاه  من  است

در اشتباه گذشت عمر من یقین دارم

كه آنچه به ز یقین است اشتباه من است

اگر چه بیشتر از ھر كسی گنه كارم

ولیك عفو تو بالاتر از گناه من است

عارف قزوینی (غزل)

روشنک (گوینده)

داد حسنت به تو تعلیم خودآرایی را     

زیب  اندام  تو  كرد این همه زیبایی را

هم مگر  فتنه چشم تو بخواباند باز        

 در تماشای  تو  آشوب   تماشایی  را

كرد سودای سر زلف تو دیوانه مرا                  

چه نهی سر به سر این آدم سودایی را

عارف قزوینی

بنان (ترانه)

چه شور ها كه من به پا ، ز شاه ناز می كنم                  

در شكایت از جهان  ،   به شاه باز می كنم

جهان پر از غم دل از  ، زبان ساز می كنم       

ز من مپرس كه چونی دلی نشسته به خونی

ز اشك پرس  كه  افشا  نموده   راز  درونی

اگر كه جان از این سفر بدون دردسر

 اگر به در برم من                            

به شه خبر برم من

چه پرده های نیرنگ

ز شان به بارگاه شه درم من      

حبیبم ز شان به بارگاه شه درم من

عارف قزوینی

روشنک (گوینده)

حقوق خویش ز مردان اگر زنان گیرند    

در این میان من و صد دشت زن سپاه من است

اگر چه  عشق  وطن  می كشد مرا اما           

خوشم به مرگ كه این دوست خیرخواه من است

عارف قزوینی

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.