برگ سبز ۱۱۴

چشم بگشا که جلوۀ دلدار                            

این تماشاچوبنگری گویی                                    

به تجلی ست از درو دیوار

لیس فی الدار غیره دیّار

خواهم ای عشق که میخانۀ دلها باشم

بی خبر از حرم  و دیر و کلیسا  باشم

گرچه زین بیشترازدست تورسواباشم    

بی تو یک لحظه  نباشد که  به دنیا باشم

بعد ازاین رحم مکن بر دل دیوانۀ من 

بفرست آنچه غمت هست به غمخانۀ من

چونکومی نگرم شمع تو پروانه  تویی 

راز شیرینی  این عالم افسانه  تویی

حرم و دیر تویی کعبه  و بتخانه تویی

لب دلدا رتویی  طرّۀ  جانانه  تویی

گرچه ازچشم بُتی بی دل ودینم ای عشق

هرچه بینم همه ازچشم توبینم ای عشق

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست   

درطریقت هرچه پیش سالک آید خیراوست 

چیست این سقف بلند سادۀ بسیار نقش؟   

این چه استغناست یارب وین چه قادرحکمتست 

هرکه خواهد گو:بیا و هرچه خواهد گو: بگو   

بر در میخانه رفتن کار یکرنگان بود   

بندۀ پیرخراباتم که لطفش دایمست  

حافظ ار برصدرننشیند زعالی مشربیست  

درحق ما هرچه گوید جای هیچ اکراه نیست

در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

کین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست ؟

کبر  وناز و حاجب ودربان بدین درگاه نیست

خود فروشان رابه کوی می فروشان راه نیست

ورنه  لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

عاشق دُردی کش اندر بندمال و جاه نیست