گلهای رنگارنگ ۲۶۰

من آن عهدی كه با موی تو بستم

مرا دادی به موی خویش سوگند 

به  مویت گر  سر  مویی   شكستم

عجب سر رشته ای دادی به دستم

نكنم   اگر  چاره   دل    هر جایی     را 

نرود  مرا  از  سر   سودایت     بیرون

همه شب من اختر شمرم كی گردد صبح

چه خوش است اگر دیده  رخ  دلبر  بیند 

نتوانم  و  تن  ندهم   رسوایی  را

اگرش  بكوبی تو سر سودایی  را 

مه  من چه دانی  تو غم تنهایی را

نبود  جز  این  فایده ای  بینایی را   

طره یار پریشان چه خوش است 

آن    دل     شیفتۀ    ما     بنگر 

گر   ببینی   كه  به  وقت مستی

قامت دوست خرامان چه خوش است

در خم زلف پریشان  چه خوش است

لب من بر لب  جانان چه خوش است

خانمان   سوز   بود  آتش  آهی     گاهی 

هستیم سوختی از یك  نظر ای اختر عشق

روشنی بخش از آنم كه بسوزم چون شمع

چشم   گریان  مرا   دیدی  و  لبخند   زدی 

زرد  رویی   نبود   عیب   مرانم  از  كوی 

خانمان  سوز   بود   آتش    آهی   گاهی 

ناله ای می شكند پشت سپاهی گاهی

آتش افروز شود برق  نگاهی  گاهی

رو سپیدی بود از بخت سیاهی گاهی

دل برقصد به بر از شوق گناهی گاهی

جلوه  بر  قریه   دهد  خرمن  كاهی

ناله ای   می شكند   پشت    سپاهی  گاهی

نكنم   اگر  چاره   دل     هر جایی     را

 نرود   مرا   از  سر   سودایت    بیرون 

همه شب من اختر شمرم كی گردد صب

چه خوش است  اگر دیده رخ  دلبر  بیند 

نتوانم  و  تن  ندهم  رسوایی  را  

اگرش  بكوبی تو  سر سودایی را 

مه من  چه دانی تو غم تنهایی را

نبود  جز این  فایده ای  بینایی را  

گر ببینی كه به وقت مستی

 لذت عشق بتم از من پرس 

لب من برلب  جانان  چه   خوش است

تو از آن بی خبری ˜Çن چه خوش است