برگ سبز ۱۱۶

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

گاهی ز لطف حالِ دلِ زارِ ما بپرس  

ما با تو آشنا و تو بیگانه‌ای ز ما  

از ما مپرس گر چه دل از دست داده‌ایم 

از بهر ما مپرس برای خدا بپرس

بیگانگی مكن خبر آشنا بپرس

از آن كه برده است دل از دست ما بپرس

ما را گلی از روی تو چیدن نگذارند

صد شربت نوشین ز لبت خسته دلان را   

گفتم شنود مژدهٔ دشنامِ تو گوشم  

مگریز كمال از سرِ زلفش كه در این دام  

چیدن چه خیالی است كه دیدن نگذارند

نزدیك لب آرند و چشیدن نگذارند

آن نیز شنیدم كه شنیدن نگذارند

مرغی كه در افتاد پریدن نگذارند

گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست  

آن دل كه پریشان شود از نالهٔ بلبل 

تا ریشه در آب است امید ثمری هست

در دامنش آویز كه با وی خبری هست

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا  

علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد   

چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت كه گر روزی

مرا سودای بت رویان نبودی پیش از این در سر  

بیا تا یك زمان امروز خوش باشیم در خلوت 

به وصل خود دوایی كن دل دیوانهٔ ما را

مگر لیلی كند درمان غم مجنون شیدا را

برآید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را

ولیكن تا تو را دیدم گزیدم راه سودا را

كه در عالم نمی‌داند كسی احوال فردا را