گلهای رنگارنگ ۲۷۰

دانمت آستین چرا پیش جمال می بری

آمدمت كه بنگرم باز نظر به خود كنم 

هرچه كنی به كار من جان منی و یار من  

 سعدی اگر هلاك شد عمر تو باد و دوستان                    

رسم بود كز آدمی روی نهان كند پری

سیر نمی شود نظر بس كه لطیف منظری

پیش كه داوری برند از تو كه خصم و داوری

عاشق زار خویش را گر بكشی چه غم خوری

ای دور چشم مستت بیمار خانۀ 

آنجا كه ترك چشمت شصت جفا گشاید                 

زلف تو دام جان ها خال تو دانۀ دل

تیر بلا نیاید جز بر نشانۀ دل

ای دور چشم مستت بیمار خانۀ دل

آنجا كه ترك چشمت شصت جفا گشاید

خونابۀ سرشكم ریزد ز چشمۀ چرخ  

دل افتاده عاجز بر آستانۀ تو                       

زلف تو دام جان ها خال تو دانۀ دل*

تیر بلا نیاید جز بر نشانۀ دل

از آستانۀ تو تا آسمانۀ دل

تا عاجز افتاده ام بر آستانۀ دل

امروز در این شهر چو من یاری نیست 

آن كس كه خریدار بدو رایم نیست                        

آورده به بازار و خریداری نیست

وآن كس كه بدو رای خریدارم نیست

باد صبا بر گل گذر کن

 ای نا زنین ای مه جبین با مدعی كمتر نشین 

شد خون فشان چشم تر من، پر خون دل شد ساغر من        

ازحال گل ما را خبركن ،نازنین ما را خبر كن

بیچاره عاشق ناله تا كی، یا دل مده یا ترك سر كن 

ای یار عزیز از ما مگریز، در فصل بهار با ما مستیز

خبر از عشق ندارد كه ندارد یار

می روی خرم و خندان و نگه می نكنی              

دل نخوانند كه صیدش نكند دل داری

كه نگه می كند از هر طرفت غم خواری

بیش ازاین ها سست پیمانی مكن

زلف كافر كیش را بر هم مزن

غمزه را گو خون مشتاقان مریز                 

با سبك روحان گران جانی مكن

رخنه در كار مسلمانی مكن

ملك از آن توست ویرانی مكن

بیش از این ها سست پیمانی مكن

زلف كافر كیش را بر هم مزن

غمزه را گو خون مشتاقان مریز               

با سبك روحان گران جانی مكن

رخنه در كار مسلمانی مكن

ملك از آن توست ویرانی مكن

ای گوشمه هاچشمت بیمار خانۀ دل

آنجا كه ترك چشمت شست جفا گشاید 

خونابۀ سرشكم ریزد ز مردم چشم 

 دل افتاده عاجز بر آستانۀ تو                          

زلف تو دام جان ها خال تو دانۀ دل

تیر بلا نیاید جز بر نشانۀ دل

از آستانۀ تو تا آسمانۀ دل

ما افتاده عاجز آستانۀ دل